Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

Σύρος: Η αρχόντισα του Αιγαίου

Ένα μικρό οδοιπορικό σ' έναν επίγειο παράδεισο...
Όσοι δεν μπορούν να τον δουν από κοντά,
ας παρηγορηθούν με αυτό



Συνέχεια...

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Το ταξίδι στο Αιγαίο, πια, δεν έχει σημασία. Μόνο κόστος


Τέτοιες μέρες κάποτε συνηθίζαμε να κάνουμε διακοπές και ταξιδάκια στο κοντινότερο «άγνωστο, δικό μας» νησί. Σήμερα, λίγο η οικονομική στενότητα, λίγο οι υποχρεώσεις, λίγο «ο κακός μας ο καιρός» τέτοια ταξίδια μοιάζουν για τους πολλούς όνειρα θερινής νυκτός. Για τους άλλους, είναι κάτι που πρέπει να γίνει για «να είμαστε in».
Τη μελαγχολία των ημερών τη μεγάλωσε ένα άρθρο του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου στη SportDay. Ο συγγραφέας αναπολεί τις «μέρες της αθωότητας» για τους άνω των 35 αντικρίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα του σήμερα.
Το αντιγράφουμε για να θυμούνται οι παλιοί και να αναρωτιούνται οι νεότεροι:

«Κάποτε, το καλοκαιρινό ταξίδι στα νησιά ήταν μία μεγάλη περιπέτεια και φυσικά ένα μεγάλο κομμάτι της αιγαιοπελαγίτικης μυθολογίας. Μιας μυθολογίας που ήθελε τα πράγματα φθηνά, απλά, άβολα πολλές φορές, ασυνήθιστα, γοητευτικά και μυστηριώδη, άλλες φορές βρόμικα ή «καθυστερημένα», να βρίσκονται εκτός των κεκτημένων του τεχνολογικού πολιτισμού ενός αστικού κέντρου της ηπειρωτικής χώρας (τόσο «πρωτόγονου» που δεν είχε ακόμη ανακαλύψει τα κινητά τηλέφωνα).
Μιας μυθολογίας που ήθελε τα πράγματα γνήσια ή σε κάποιες περιοχές, που ανακάλυπταν ένα «κομπιναδόρικο» τρόπο τουριστικής ανάπτυξης, παράταιρα λουστραρισμένα. Με ένα λούστρο που εξυπηρετούσε το τρίπτυχο του sea, sex, sun. Τότε, βολευόσουν στο κατάστρωμα με τον υπνόσακο που είχες αγοράσει από το Μοναστηράκι, βρίσκοντας εκείνο το απάγκιο που θα σου επέτρεπε να ανάβεις με τον Zippo το άφιλτρο τσιγάρο, που θαύμαζε η γκομενίτσα και έτρωγε ο θαλασσινός αέρας.
Δεν έκανες τηλεφωνικές κρατήσεις ή κρατήσεις μέσω Διαδικτύου, γιατί το πρώτο ήταν «κυριλέ» και ασύμβατο με τα 18 ή τα 22 σου χρόνια και το δεύτερο δεν υπήρχε ακόμη. Ο σχεδιασμός του ταξιδιού ήταν κάτι σχετικό, αφού πολλές φορές κατέληγες σε άλλο νησί από εκείνο που είχες στον νου σου όταν έμπαινες στο πλοίο. Τότε, έκανες 40 ώρες για να φθάσεις στην Κάρπαθο και είχες αρμυρίκι με το όνομά σου, στην Τήλο. Τότε, τα σαλόνια των πλοίων ήταν ο «Νεάτερνταλ» της διακόσμησης εσωτερικών χώρων, ενώ οι καμπίνες ήταν για τις οικογένειες που είχαν μικρά παιδιά ή για τους ηλικιωμένους. Τότε, το ταξίδι κράταγε τόσο όσο να ονειρευτείς τη ζωή σου έπειτα από σένα και το έκανες γιατί θυσίαζες την αγνότητα μιας ηλικίας στον καθωσπρεπισμό εκείνης που ερχόταν. Τότε, από τα καράβια ζήταγες ελάχιστα και τα πλήρωνες ακόμη λιγότερα.
Τώρα, η ανάπτυξη, ο ανταγωνισμός και η εξέλιξη έχουν κερδίσει το παιχνίδι και έχουν αλλάξει τα πάντα. Σε κανένα νησί, πια, δεν υπάρχουν κρυφοί παράδεισοι. Ή, αν υπάρχουν, έχουν καταγραφεί και περιμένουν τη σειρά τους για αξιοποίηση. Κάποτε μπορούσαμε να κρυφτούμε στα νησιά, αλλά αυτά τώρα δεν μπορούν να κρυφτούν πουθενά.
Είναι περικυκλωμένα από ένα πυκνό δίκτυο γραμμών, που διασφαλίζει τη συχνή επικοινωνία με την ηπειρωτική Ελλάδα, μόνο σε εκείνα τα νησιά που αποτελούν «αγαπημένους» και -φυσικά- κερδοφόρους προορισμούς. Από τις 84 γραμμές του ακτοπλοϊκού δικτύου του Αιγαίου, οι 57 χρηματοδοτούνται από το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και το Υπουργείο Αιγαίου, το οποίο ελέγχει και 9 γραμμές επιπλέον. Μόλις 18 γραμμές είναι εκείνες που είναι πλήρως απελευθερωμένες και αποτελούν το 21,4% του συνόλου των γραμμών, αλλά συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος της «πίτας» του τζίρου από την κίνηση επιβατών και οχημάτων.
Στις γραμμές που αναχωρούν από τον Πειραιά, τις οποίες εκμεταλλεύονται 5 εταιρείες (που μπορεί σύντομα να περιοριστούν σε 3), μετακινούνται 12 εκατομμύρια επιβάτες. Οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτό το «φιλέτο» των 18 γραμμών, εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο την απελευθέρωση των ναύλων και τα κέρδη τους αυξήθηκαν μέχρι 110%, ενώ οι προοπτικές είναι ακόμη ευνοϊκότερες. Βέβαια, τα καινούργια πλοία έχουν τόσο σχέση με τα παλιά όσο το υβριδικό αυτοκίνητο της Lexus με το 2CV. Τώρα πας παντού πολύ γρήγορα και με ασφάλεια.
Η περιπέτεια έχει επικεντρωθεί στην προσπάθεια εξασφάλισης εισιτηρίου επιστροφής για το αυτοκίνητο και το μεγάλο πρόβλημα είναι να μην έχει σήμα το κινητό στην περιοχή που βρίσκεσαι. Τώρα το ταξίδι είναι προϊόν προς κατανάλωση και υπάγεται σε συγκεκριμένους κανόνες. Τώρα την εποχή του ανταγωνισμού, που λειτουργεί «προς όφελος» του καταναλωτή, οι εταιρείες ανεβάζουν τις τιμές κάθε ηλιοβασίλεμα ή έπειτα από κάθε δεύτερο γκρουπ Κινέζων που έρχονται να παντρευτούν στη Σαντορίνη.
Μέσα σε 3 χρόνια οι τιμές έχουν αυξηθεί μέχρι και 50%, έτσι που μπορεί μία τετραμελής οικογένεια με αυτοκίνητο να πληρώσει μέχρι και 600 ευρώ. Πολλά λεφτά για να δείξεις στα παιδιά σου πώς έγιναν οι τόποι που κάποτε ονειρεύτηκες και μάλιστα γρήγορα και με ασφάλεια».


Συνέχεια...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Κατεδαφίζουν διατηρητέα για να έχουν θέα τα... εστιατόρια



Ρε τι άλλο θα δουν τα ματάκια μας!
Αιφνιδιαστικά αποφασίστηκε να αποχαρακτηριστεί κτίριο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 που είναι χαρακτηρισμένο ως "Έργο Τέχνης" και να κατεδαφιστεί επειδή κόβει τη θέα στο νέο Μουσείο Ακρόπολης!
Στην πραγματικότητα, το μοναδικό αυτό κτίριο εμποδίζει το εστιατόριο του Μουσείου (σύμφωνα με ειδικούς, δεν επιτρέπεται χρήση εστιατορίου στο χώρο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ματωμένη ιστορία) να φαίνεται από τον Αρχαιολογικό χώρο (και, άρα, του κόβει πελάτες).

Κάτοικοι της περιοχής αλλά και πολλοί επιστήμονες, κινητοποιήθηκαν ήδη και, με επιστολές προς τον υπουργό "Πολιτισμού" ζητούν να μην επιτραπεί η ιεροσυλία.

Περισσότερα θα βρείτε στο blog των κατοίκων Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 (από όπου και οι εντυπωσιακές φωτογραφίες του κτιρίου που δημοσιεύω). Εκεί μπορείτε να ενώσετε τη φωνή σας μαζί τους και να στείλετε mail διαμαρτυρίας στον υπουργό (θα βρείτε και φόρμες αν δεν ξέρετε τι να του πείτε).

Πηγαίνετε και υπογράψτε.
Ακόμα εδώ είστε;


Συνέχεια...

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007

Απαντήστε προσεκτικά σε 2 ερωτήσεις


Απαντήστε στις δυο ερωτήσεις, πριν δείτε τις απαντήσεις.

1η ερώτηση: Αν γνωρίζατε μια γυναίκα που ήταν έγκυος και είχε ήδη 8 παιδιά, 3 εκ των οποίων ήταν κουφά, 2 τυφλά, ένα διανοητικά καθυστερημένο και η ίδια είχε σύφιλη, θα τη συμβουλεύατε να κάνει έκτρωση;

2 η ερώτηση: Είναι καιρός να εκλέξετε τον νέο πλανητάρχη, και η δική σας ψήφος θα κρίνει το αποτέλεσμα. Σας παραθέτουμε τα προφίλ των τριών υποψηφίων.
Υποψήφιος Α
Συνεργάζεται με διεφθαρμένους πολιτικούς, και συμβουλεύεται αστρολόγους. Είχε δύο εξωσυζυγικές σχέσεις. Καπνίζει 3 πακέτα τσιγάρα τη μέρα και πίνει 8 με 10 μαρτίνι τη μέρα.
Υποψήφιος Β
Τον έδιωξαν από το πολιτικό του γραφείο δυο φορές, ξυπνάει το μεσημέρι, έκανε χρήση οπίου στο κολέγιο και πίνει μισό μπουκάλι «σκατς» κάθε βράδι.
Υποψήφιος Γ
Έχει λάβει παράσημο στον πόλεμο. Είναι χορτοφάγος, δεν καπνίζει, πίνει μια μπίρα μια στο τόσο και ποτέ δεν απάτησε τη γυναίκα του.

Ποιον θα ψηφίζατε;





ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:

Ο υποψήφιος Α είναι ο Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ.

Ο υποψήφιος Β είναι ο Γουίνστον Τσόρτσιλ.

Ο υποψήφιος Γ είναι ο Αδόλφος Χίτλερ.


Επίσης, η απάντηση στην ερώτηση της έκτρωσης:
Αν απαντήσατε «ναι», τότε ... «σκοτώσατε» τον Μπετόβεν !!!


Συνέχεια...

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

Οικόπεδα μέσω... αναδάσωσης



Για να μην αμφιβάλλει κανένας για το μέλλον της καμένης Πάρνηθας, διαβάστε στο αποκαλυπτικό θέμα του "Ριζοσπάστη" (αργεί να φορτώσει τη σελίδα, αλλά η αναμονή αξίζει) πώς μετέτρεψαν τις καμένες δασικές εκτάσεις της Πεντέλης και της Ραφήνας σε μεζονέτες αφού, πρώτα, τις χαρακτήρισαν δασικές.
Η "αναδάσωση" της Πεντέλης έγινε το 1998 (επί ΠΑΣΟΚ). Η "αναδάσωση" της Ραφήνας το 2005 (επί ΝΔ).
Συνεπώς, έχουμε -προς το παρόν- ισοπαλία.


Συνέχεια...

Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Θύτης ή θύμα;


Στη μακρινή Ασία τα φαινόμενα διαφθοράς τιμωρούνται ακόμα με την εσχάτη των ποινών: είτε με σεπούκου (την παραδοσιακή μέθοδο αυτοκτονίας) στην Ιαπωνία, είτε με εκτέλεση στην Κίνα.

Στις 10 Ιουλίου εκτελέστηκε ο πρώην πρόεδρος του Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων της Κίνας Ζενγκ Σιαογιού. Βαρβαρότητα; Διαβάστε τους λόγους της εκτέλεσης και αποφασίστε.

Ο Ζενγκ κρίθηκε ένοχος δωροληψίας, παράβασης καθήκοντος και εγκληματικής αμέλειας. Στο διάστημα 1998-2005, που ήταν πρόεδρος του Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων της Κίνας, χρηματίστηκε με το ποσόν του 1,04 εκατομμυρίου δολαρίων για να εγκρίνει με συνοπτικές διαδικασίες νέα σκευάσματα. Ο Οργανισμός είχε δώσει την έγκρισή του για μολυσμένο αντιβιοτικό, το οποίο προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον δέκα ανθρώπων το 2006.

Στη διάρκεια της επταετούς θητείας του, ο συγκεκριμένος πρώην αξιωματούχος έλαβε συνολικά πάνω από 630.000 ευρώ με τη μορφή προμηθειών ή δώρων για να χορηγεί άδειες κυκλοφορίας φαρμάκων χωρίς προηγουμένως να έχει γίνει δοκιμή τους. Τουλάχιστον 13 μωρά έχασαν τη ζωή τους το 2004 στην επαρχία Ανχουί επειδή τρέφονταν με πλαστή σκόνη γάλακτος χωρίς καμιά θρεπτική αξία.

Μόνο μία εταιρεία, η Κongliyuan, τον δωροδοκούσε συστηματικά εξασφαλίζοντας την έγκριση 277 φαρμάκων, στα οποία περιλαμβάνονται πολλά κερδοφόρα αντιβιοτικά. Ένα από αυτά τα αντιβιοτικά προκάλεσε πέρυσι τον θάνατο τουλάχιστον δέκα ανθρώπων, προτού αποσυρθεί.

«Οι βαλίτσες με χρήματα ήταν κάτι καθημερινό», έλεγαν μέλη της κινεζικής φαρμακευτικής βιομηχανίας. Αυτό που οδήγησε στην πτώση του Ζενγκ, και στην παραδειγματική τιμωρία του, ήταν η απληστία του (και η τεράστια προβολή που έλαβε ο θάνατος των σκύλων και των γάτων στην Αμερική από δηλητηριασμένες κινεζικές ζωοτροφές). Η καταδίκη του Ζενγκ συνέπεσε με την απόσυρση ακατάλληλων τροφίμων, εν μέσω καταγγελιών για οδοντόπαστες με επικίνδυνα χημικά που εξήχθησαν στην Αυστραλία και τον Παναμά και για αυγά βαμμένα με τοξικές χρωστικές ουσίες. Αρμόδιοι αξιωματούχοι στην Κίνα ανέφεραν ότι το 56% των ακατάλληλων εισαγωγών στις ΗΠΑ ήταν παράνομο, μη εγκεκριμένο και αμαύρωσε τη φήμη όλων των κινεζικών τροφίμων

Τις επόμενες μέρες θα χυθούν ποταμοί μελάνης γύρω από τη «βάρβαρη και αποτρόπαιη» πράξη αν και δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο στην είδηση του θανάτου τόσων ανθρώπων από ψευτοφάρμακα. Ίσως επειδή, όπως λένε οι κυνικοί, «ένας θάνατος είναι τραγωδία. Πολλοί θάνατοι είναι στατιστική».

Πάντως, όλα δείχνουν πως η Κίνα βαδίζει ολοταχώς προς τον «παράδεισο» της Δύσης ακολουθώντας όλες τις «αξίες» του: το χρηματισμό των κρατικών λειτουργών για εξυπηρέτηση μεγάλων τραστ και την παροχή θανατηφόρων σκευασμάτων στο ευρύ κοινό προς χάριν του κέρδους. Μια μικρή λεπτομέρεια «εκδημοκρατισμού» απομένει: η κατάργηση της θανατικής ποινής όσων πιάνονται με το «δάχτυλο στο μέλι». Όχι για άλλο λόγο, αλλά για να μην τρομάζουν οι ξένοι επενδυτές.


Συνέχεια...

Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Λέξεις που δεν υπάρχουν στα λεξικά που κυκλοφορούν


«Λέξεις»-υβρίδια που φτιάχτηκαν για μια χρήση, «λέξεις» που τις ακούμε και νοιώθουμε ηλίθιοι επειδή είμαστε οι μόνοι της παρέας που δεν τις καταλαβαίνουμε. Σας έχει τύχει; Οπωσδήποτε. Και το κακό είναι πως δεν τις περιλαμβάνει ούτε το πιο ενημερωμένο λεξικό.
Για να μην νιώσετε ποτέ ξανά άβολα, μάθετε μερικές. Με κόπο τις μαζέψαμε και τις παρουσιάζουμε.

Αθλιόφυτο, το: Διακοσμητικό φυτό σε δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες και άλλους χώρους δημόσιας χρήσης που κανείς δε φροντίζει και γι' αυτό έχει τα μαύρα του τα χάλια. Φημολογείται ότι η αυτοκτονία του Καρυωτάκη οφείλεται στην παρουσία αθλιόφυτων στη δημόσια υπηρεσία όπου εργαζόταν στην Πρέβεζα.

Απλυτήρι, το: Το ποτήρι που αφήνουμε δίπλα στο νεροχύτη για να πίνουμε νερό ώστε να μη βγάζουμε καθαρό από το ντουλάπι κάθε φορά. Να σημειωθεί ότι η λέξη δεν έχει πληθυντικό. Αν είναι πάνω από ένα, τότε απλά τα λέμε «άπλυτα ποτήρια».

Αφαναροψία, η: Οφθαλμολογική πάθηση ορισμένων Ελλήνων οδηγών κατά την οποία το κόκκινο και το πορτοκαλί των φωτεινών σηματοδοτών θεωρούνται αποχρώσεις του πράσινου, οπότε δεν προκύπτει λόγος να σταματήσουν.

Βρομιλί, το: Χρώμα που έχει πάψει να είναι χρώμα και είναι απλώς βρόμικο, το χρώμα της βρομιάς. Δεν αγόρασε τα μπεζ σουέτ παπούτσια γιατί σε λίγους μήνες θα γινόντουσαν βρομιλί.

Γεωμυλοφοβία, η: (Μαγειρική) Ο φόβος μήπως καθαρίσεις υπερβολικά πολλές ή υπερβολικά λίγες πατάτες όταν θέλεις να τηγανίσεις πατάτες ή να φτιάξεις πουρέ.

Γκαλαξίλα, η: Η χαύνωση και η κατατονία που σε πιάνει όταν ακούς Γκάλαξι FM για πάνω από δυο ώρες. Πολλά θανατηφόρα δυστυχήματα στις εθνικές οδούς οφείλονται σε γκαλαξίλα.

Γουστέλλειψη, η: Η επιστημονικά ανεξήγητη πάθηση από την οποία υποφέρουν ορισμένοι συνάνθρωποί μας κατά την οποία νομίζουν ότι το λαχανί συνδυάζεται επιτυχώς με το κόκκινο της φωτιάς ή, εδώ που τα λέμε, με οποιοδήποτε άλλο χρώμα.

Δεγράφυλοι, οι: Ο στόλος των στυλό που φυλάμε στη μολυβοθήκη μας, παρότι έχουν πάψει από καιρό να δουλεύουν. Έχει παρατηρηθεί πως κάθε φορά που πρέπει να γράψουμε στα γρήγορα κάποιο τηλέφωνο ή μια άλλη πληροφορία, πιάνουμε δεγράφυλο και τσαντιζόμαστε, οπότε μας έρχεται να τους πετάξουμε. Παραδόξως όμως, δεν τους πετάμε αλλά τους ξανατοποθετούμε στη θέση τους.

Δολιοκλωστή, η: Ύπουλη κλωστούλα που κρέμεται από κάποιο είδος ρουχισμού και που μόλις τραβάς για να την κόψεις, καταλήγεις να ξηλώσεις το μισό ρούχο.

Επισκεπτολογίες, οι: Οι δικαιολογίες που εκφράζουμε για το χάος που επικρατεί σπίτι μας σε επισκέπτη προτού προλάβει εκείνος να πει τίποτα. «Συγνώμη για το χάος που βλέπεις αλλά δεν πρόλαβα να μαζέψω», είπε ο Πέτρος χωρίς καμιά πειστικότητα.

Ζαρχίδης, ο: Αυτός που κουνά τα ζάρια για 3 λεπτά, τα φυσά, τα ευλογεί, τους κάνει τρισάγιο και. εκνευρίζοντας μέχρι φόνου ή αυτοκτονίας τους συμπαίκτες του. Ζαρχιδιά. «Αν είναι ν' αρχίσεις τις συνηθισμένες ζαρχιδιές σου, θα παίξω με τον Μπάμπη», προειδοποίησε ο Μήτσος τον φίλο του στο καφενείο.

Ημιαλεξιβρέχομαι, ρ. αμετβ.: Μοιράζομαι με κάποιον την ίδια ομπρέλα, αφού υπάρχει μόνο μία, οπότε καταλήγουμε κι οι δύο να έχουμε από ένα βρεγμένο ώμο, αλλά γινόμαστε καλύτεροι φίλοι.

Ισορροπητήρι, το: Αυτό το κάτι (καπάκι μπύρας, πετρούλα, ξυλαράκι) που επιστρατεύουμε για να φέρουμε ένα τραπέζι που τραμπαλίζει στα ίσια του σε λαϊκά ταβερνάκια. «Θα μας φέρετε πρώτα λίγο νερό κι ένα ισορροπητήρι;».

Καμικαζέντομο, το: Έντομο, κυρίως μυγάκι, που έχει ταχθεί να αυτοκτονήσει μέσα στον καφέ σου ή στο κρασί σου και δε λέει να φύγει μέχρι να πέσει μέσα. Ορισμένα καμικαζέντομα έχουν ως σκοπό ζωής να εξερευνήσουν τα ρουθούνια σου.

Κρετινερωτήσεις, οι: Ερωτήσεις με πασίδηλες απαντήσεις που συνηθίζουν να κάνουν οι δημοσιογράφοι σε δύσμοιρους πολίτες. Οι εν λόγω ερωτήσεις καταδεικνύουν περίτρανα ότι οι δημοσιογράφοι έχουν IQ φρυγανιάς. Πχ Σε κάποιον που μόλις έχει πέσει από τον έκτο όροφο: «Πονάτε;». Σε κάποιον που μόλις έχασε μάνα, πατέρα, τρία αδέρφια και το σκυλάκι του σε αυτοκινητιστικό: «Πώς αισθάνεστε;».

Κτελοντούρι, το: Το είδος ελεεινής μουσικής που σε κρατά ξύπνιο σε νυχτερινά ταξίδια με τα ΚΤΕΛ. Το μεγαλύτερο μέρος της άγρυπνης νύχτας το περνάς αναρωτώμενος πώς είναι δυνατόν ο οδηγός να είναι στα ντουζένια του στις 4 η ώρα το πρωί.

Λακκουβάραθρα, τα: Λακκούβες γεμάτες νερό στους αθηναϊκούς δρόμους οι οποίες μπορεί και να αποτελούν πύλες εισόδου στα έγκατα του Άδη, οπότε καλό είναι να τις παρακάμπτετε και όχι να πατάτε μέσα τους.

Ματισκύψιμο, το: Η ανόητη, ανώφελη συνήθεια να σκύβουμε πέντε εκατοστά το κεφάλι όταν περνάμε μπροστά από άλλους θεατές σε σινεμά ή θέατρο ώστε να φτάσουμε στη θέση μας, λες και ο υπόλοιπος όγκος μας φάτσα φόρα δεν τους ενοχλεί.

Μελλοχρήσιμο, το: Αντικείμενο πασιφανώς άχρηστο το οποίο το φυλάω κάπου γιατί ίσως στο μέλλον φανεί χρήσιμο. Αποτελεί συμπαντικό κανόνα ότι τα μελλοχρήσιμα, όταν τελικά τα χρειαστούμε στο μέλλον, ποτέ δε θυμόμαστε πού τα έχουμε βάλει.

Μυξοδιαγνωστική, η: Το να φυσάς τη μύτη σου και μετά να κοιτάζεις το μαντήλι για να δεις τι εξήλθε, ίσως τελώντας υπό την πεποίθηση ότι κατ' αυτόν τον τρόπο θα διαγνώσεις τρομερά πράγματα για την υγεία σου ή θα αντικρίσεις κάτι πρωτόγνωρο.

Ξενογαμία, η: Το να πηδιέσαι με ξένους/ες σε νησιά της Ελλάδας το καλοκαίρι και να το ευχαριστιέσαι. Η ξενογαμία το χειμώνα δεν έχει την ίδια αίσθηση, εκτός εάν πρόκειται για συνέδριο στο Παρίσι ή τη Φρανκφούρτη.

Ξούρλο, το: Το κατώτερο ζωικό είδος Χαζογκόμενους Ξάνθους Ξάνθους, συγγενές με την αμοιβάδα, που απαντάται σε πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές και που αναπαράγεται σαν κουνέλι, δυστυχώς όμως δεν είναι εξίσου νόστιμο. Το κυνήγι του ζώου αυτού επιτρέπεται όλο το χρόνο επειδή ο πληθυσμός του έχει αυξηθεί υπερβολικά και απειλεί την καλλιέργεια του τόπου (την πνευματική).

Ουραλπισία, η: Η κατάθλιψη κι απελπισία στην οποία περιέρχεται κανείς όταν για πολλοστή φορά επιβεβαιώνεται η ανικανότητά του να επιλέξει την πιο γρήγορη ουρά σε σούπερ μάρκετ ή τράπεζες και την οποία επεκτείνει και σε άλλους τομείς της ζωής του (λ.χ. «Εμένα κανείς δε μ' αγαπά, μια ζωή γκαντέμης» κ.ο.κ.).

Πουπήγιο, το: Οποιοδήποτε λιλιπούτειων διαστάσεων εξάρτημα (βίδα, παξιμαδάκι κ.α.) αφαιρώ από ηλεκτρική ή ηλεκτρονική συσκευή την ώρα που την επισκευάζω, το οποίο μου πέφτει από τα χέρια και μετά περνάω το υπόλοιπο μισάωρο ψάχνοντάς το στο πάτωμα, συνήθως σε μωσαϊκό όπου είναι ακόμα πιο δύσκολο να το βρω. «Ο Αντώνης είδε το πουπήγιο να του γλιστράει από το τραπέζι και κοίταξε αμέσως να δει πού πάει αλλά δεν πρόλαβε, οπότε καταράστηκε την τύχη του και έπεσε στα γόνατα να το βρει».

Πωλητεύω, ρ. μετβ.: Εσφαλμένα θεωρώ πελάτη καταστήματος ως πωλητή, οπότε τον ρωτάω πού είναι η μαγιονέζα ή πόσο κάνει το μπλε κηροπήγιο κι εκείνος αγριοκοιτώντας μου λέει ότι δε δουλεύει εδώ. «Αχ συγνώμη, σας πωλήτευσα!».

Ραμπωτές, οι: Κομμωτές που έχουν το τακτ και την ευαισθησία του Ράμπο σε εξόρμηση στο Βιετνάμ και που σε κουρεύουν όπως θέλουν εκείνοι παρά τα δάκρυά σου. Οι Ραμπωτές αξίζουν να πάθουν ό,τι έπαθε η καριέρα του Συλβέστερ Σταλόνε.

Ριαλόνειδος, το: Η άφατη, αβάσταχτη ντροπή αν δεις συγγενή σου, έως και τρίτου βαθμού σε ριάλιτι σόου.

Σκουπευκαιρία, η: Όταν, κατά το σκούπισμα με ηλεκτρική σκούπα, περνάω ένα κομμάτι χνούδι ή κλωστούλα τουλάχιστον δέκα φορές με τη σκούπα αλλά δεν το ρουφάει, οπότε τελικά σκύβω και το πιάνω, το εξετάζω και μετά το ξαναρίχνω χάμω για να δώσω μια ευκαιρία στη σκούπα να το πιάσει.

Σφουγγαροπερπατώ, ρ. αμετβ.: Το γελοίο και εντελώς ανώφελο βάδισμα που υιοθετούν όσοι πρέπει να περάσουν πάνω από μια επιφάνεια που μόλις έχει σφουγγαριστεί, περπατώντας ελαφρώς στα νύχια. Ας σημειωθεί ότι σφουγγαροπερπατάμε μόνο αν είναι παρούσα η καθαρίστρια.

Τσουρουφλάθομαι, ρ. αμετβ.: Κάθομαι αμέριμνα και απερίσκεπτα σε πλαστικό κάθισμα αυτοκινήτου που ήταν παρκαρισμένο στις 3 η ώρα το μεσημέρι σε παραλία χωρίς σκιά.

Υδροτηλέφωνο, το: Τηλεφωνική συσκευή που είναι προγραμματισμένη να χτυπά δυο λεπτά αφότου μπεις να κάνεις μπάνιο. Το υδροτηλέφωνο είναι επίσης προγραμματισμένο να σταματήσει να χτυπά μόλις το σηκώσεις, ενώ στάζεις νερά παντού και κινδυνεύεις από πνευμονία.

Υπουλεγγίζω, ρ. μετβ.: Προσπαθώ να προσεγγίσω κάποιον που με ενδιαφέρει ερωτικά σε πάρτι ή άλλη κοινωνική περίσταση χωρίς όμως να αποκαλύψω το ενδιαφέρον μου και γίνω ρεζίλι σε περίπτωση που το ενδιαφέρον δεν είναι αμοιβαίο. «Η Λένα υπουλέγγιζε τον Τάσο όλο το βράδυ, αλλά το έκανε τόσο προσεκτικά που εκείνος δεν πήρε χαμπάρι κι έτσι τον κέρδισε μια ξέκωλη που του τα έριξε χύμα».

Φυσοτρώω, ρ. μετβ.: Όταν, από τη λαιμαργία μου, προσπαθώ να φάω κάτι που ακόμα αχνίζει και το βάζω στο στόμα μου οπότε αναγκάζομαι να κρατάω το στόμα μου ανοιχτό και να φυσάω και να ξεφυσάω ελπίζοντας να δημιουργήσω ρεύματα αέρος που θα ψύξουν την άτιμη μπουκιά μου. Ενίοτε βγάζω και άναρθρους ήχους, οι πιο ηλίθιοι δε, κουνούν την παλάμη τους μπροστά απ' το στόμα, λες κι αυτό βοηθάει.

Χεστικός, -η, -ο: Οποιοδήποτε ανάγνωσμα (περιοδικό, εφημερίδα, βιβλίο, οι οδηγίες στη συσκευασία της χλωρίνης ή του σαμπουάν) που φυλάσσεται στην τουαλέτα προς χρήση κατά την ώρα της αφόδευσης. «Ο Φαίδων είχε ήδη διαβάσει όλα τα χεστικά, ακόμη και τα τασιενεργά συστατικά του Τάιντ, και μετάνιωσε που δεν είχε πάρει μαζί του την εφημερίδα».

Χορτάγχος, το: Το άγχος που σε κυριεύει την ώρα που τρως πραγματικά εξαίσια φαγητά μήπως χορτάσεις προτού προλάβεις να τα δοκιμάσεις όλα. «Μην χορταγχώνεσαι βρε Νεκτάριε, θα ξανάρθουμε!».

Ψευδοπτώματα, τα: Το είδος αθώων ψεμάτων που αναγκάζεσαι να πεις σε όποιον ζητά τη γνώμη σου για κάτι που φορά αλλά δεν μπορείς να του πεις στα ίσα ότι είναι άθλιο διότι δεν τον ξέρεις αρκετά καλά.

Ψυγειές, οι: Οι φωνές του περιπτερά να κλείσεις το ψυγείο.


Συνέχεια...

Μάθανε πως...


…πηδιόμαστε, πλακώσανε και «όλες οι φυλές του Ισραήλ».

Πήρα ένα από τα πολλά spam που σίγουρα θα έχετε πάρει κι εσείς. Ξέρετε αυτά που απευθύνονται σε φύτουλες που κάθονται στο pc τους κι ελπίζουν πως θα κερδίσουν εκατομμύρια.

Πέρυσι, «είχα κερδίσει το αγγλικό Λόττο», μετά από ηλεκτρονική κλήρωση. Μου ζητούσαν απλώς γύρω στα 500 ευρόπουλα για το courier που θα μου έφερνε την επιταγή.

Αργότερα, ένας «Δρ Μουτόμπο» (ή κάπως έτσι) υποδιοικητής της τράπεζας της Μποτσουάνα είχε ένα τεράστιο ποσό που ανήκε σε δυο γερμανούς που σκοτώθηκαν σε αεροπορικό ατύχημα και –ώ του θαύματος- δεν είχαν συγγενείς. Επειδή αυτός δεν μπορούσε να τα πάρει μόνος του (ρε, λέτε στη Μποτσουάνα να ισχύουν οι νόμοι που απαγορεύουν σε κρατικούς λειτουργούς να τσεπώνουν ξένο χρήμα; Κι εμείς τη λέμε «μαύρη» ήπειρο) εγώ, λοιπόν, θα παρουσιαζόμουν σα μοναδικός κληρονόμος, θα τσέπωνα το χρήμα και θα του έδινα το 60% αντί να τον καταγγείλω. Πόσα ήθελε να φάει δεν έμαθα γιατί βαριόμουν να του απαντήσω. Είχα πάρει και κάτι χοντρές ανάποδες γιατί (ως καθωσπρέπει Αρτέμης) τηλεφώνησα στην Ασφάλεια και τους ζήτησα να μιλήσω με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Ναι. Τόσο μαλάκας ήμουνα που νόμισα πως αν μια φορά κι εγώ στη ζωή μου πάω σ’ αυτούς (μέχρι τώρα εκείνοι έρχονται σε μένα και με χαϊδεύουν με κλομπς, με ψεκάζουν με αποσμητικά ανοιχτού χώρου και με φιλοξενούν στο τμήμα για να έχουν παρέα στις νυχτερινές βάρδιες γραφείου), θα συνέβαλα στην πάταξη του ηλεκτρονικού εγκλήματος. Οι έξυπνοι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων, οι μαλάκες από τα λάθη τους. Εγώ έφαγα την πρώτη ψιλή όταν το «όργανο» μου εξέφρασε άγνοια για την ύπαρξη της δίωξης ΗΕ. Ο δεύτερος μπάτσος τους μπάτσου ήταν το αμίμητο: «Σας έβλαψαν; Σας πήραν χρήματα; Σας προσέβαλαν λόγω και έργω (άλα τις γλωσσομάθεια);». Όταν του είπα πως δεν έγινε κάτι τέτοιο σε μένα αλλά θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιον άλλο, ήρθε το τελικό χτύπημα: «καλύτερα μην ασχολείστε με τέτοια πράγματα» και μου έκλεισε το τηλέφωνο (κοινώς «μη μας τα κάνεις τσουρέκια»).

Λίγους μήνες μετά, τα ΜΜΕ είπαν πως εξαρθρώθηκε κύκλωμα αφρικανών χάκερς που έκαναν τέτοιες λαμογιές (είπαν και παραδείγματα περιπτώσεων). Το ερώτημα είναι: ποιοι ήταν τόσο έξυπνοι που να πιάσουν τους χάκερς; Πάντως όχι οι Κλουζώ της Ασφάλειας. Το πιθανότερο είναι πως αυτοί που πιάσανε θα ήταν σαν τον χάκερ της φωτογραφίας.

Παρ’ όλα αυτά, το συγκεκριμένο spam διακρίνεται για το σενάριο του, το λυρισμό του και τις πολιτικές του κατευθύνσεις. Γι αυτό το επισυνάπτω στα αγγλικά και –για όσους δεν πήραν το Lower- σε μετάφραση με σχόλια δικά μου:

«Dear Friend,

I am John England, an Army contractor attached to the US Army corps of

engineers in Iraq. The reason why I’m explaining my findings to you are to seek for your assistance to enable you contributes immensely to the actualization of my dream.

On the 30th day of June 2007, I and my group of men under my supervision were alerted on the need of some urgent reconstruction works in Haifa Street, a long thoroughfare of high-rise buildings built and occupied by Saddam Hussein when he was alive here in Baghdad. Immediately we proceeded to the site and as we commence work to our utmost surprise we discovered a huge underground bunker in one of the buildings. Upon investigation of the bunker to our surprise we discovered one very lager box safely hidden and sealed together with numerous other boxes filled with different item, However I was attracted to the large box which was the

only sealed box of them all, I told my men to open the box in order to find out the contents and when they were opened to our amazement the boxes contained US Dollars which amounted to $46M after time was taken to count them in bundles and rolls.

I however instructed them to keep this in high secrecy so that we can have the money to our selves, they all agreed to the plan, I wisely took the decision for us to share the money between our selves right there in the room to avoid suspicion in moving the very large box and that led me to having US$10.2 Million US$10,200,000) as my own share of the money after which I concealed it in one box and decided to get the money out of the country but first I hid the money in a safe and untraceable location.

I am now in desperate need of a Reliable and Trustworthy person like you who would receive, secure and protect these boxes containing the US Dollars for me up on till my assignment elapses here. I cannot leave the boxes here in Iraq like most of my men have foolishly done due to many reasons one of which is because Iraq is getting unsafe and dangerous everyday and a full blown civil war among Shiites and Sunni Iraqis may start any moment. I assure and promise to give you 14% of this fund,

however feel free to negotiate what you wish to have as your percentage in this deal.

Please assure me of your keeping this topmost secret within you so that my job would not be jeopardized. Kindly get back to me through my personal e-mail: johnnyingland@yahoo.co.uk

My Sincere regards,

John England»

Και τώρα εις άψογον ελληνικήν:

«Αγαπητέ φίλε,

Είμαι o John England , ένας συμβασιούχος του στρατού (σ.σ.: κοινώς μισθοφόρος) συνεργαζόμενος με το Σώμα Μηχανικού του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ. Ο λόγος για τον οποίο σου εξηγώ τα συμπεράσματά μου είναι επειδή επιδιώκω τη βοήθειά σου που θα συμβάλλει πάρα πολύ στην πραγματοποίηση του ονείρου μου (σ.σ.: I have dream).

Στις 30 Ιουνίου του 2007, εγώ και οι άνδρες που διοικώ προειδοποιηθήκαμε για την ανάγκη μερικών επειγουσών εργασιών αναδημιουργίας στην οδό Χάιφα, ένα μακρύ δόμο με πολυώροφα κτίρια που χτίστηκαν και ήταν κατηλημένα από το Σαντάμ Χουσεΐν όταν ήταν ζωντανός εδώ στη Βαγδάτη (σ.σ.: πώς τα κατέλαβε αφού αυτός τα έχτισε;). Αμέσως φτάσαμε στην περιοχή και, όπως αρχίσαμε να δουλεύουμε, προς μεγάλη μας έκπληξη, ανακαλύψαμε μια τεράστια υπόγεια αποθήκη σε ένα από τα κτήρια (σ.σ.: φοβερό! Ξέρεις πόσο δύσκολο πράγμα είναι να ανακαλύψεις μια τεράστια αποθήκη;). Ερευνώντας την αποθήκη, με έκπληξή ένα πολύ μεγάλο κιβώτιο προσεκτικά κρυμμένο και σφραγισμένο μαζί με πολυάριθμα άλλα κουτιά γεμάτα με διαφορετικά στοιχεία. Όμως, με τράβηξε το μεγάλο κιβώτιο που ήταν το μόνο σφραγισμένο κιβώτιο απ’ όλα. Είπα στους άνδρες μου να ανοίξουν το κιβώτιο προκειμένου να δούμε το περιεχόμενο του κι. όταν αυτοί το άνοιξαν, προς έκπληξη μας, δολάρια των ΗΠΑ που ανέρχονται 46 εκατομμύρια όταν τα μετρήσαμε τις δέσμες και τα ρολά (σ.σ.: ποιοι τα έκρυψαν εκεί; Ο Μπιλ Γκέιτς έκανε διακοπές στο Ιράκ; Και τι σόι φαντάροι είναι αυτοί που έχουν το χρόνο και την άνεση σ’ ένα βομβαρδισμένο μέρος να μετρούν 46 εκατομμύρια dollars;).

Εντούτοις, τους συμβούλεψα να τηρήσουν άκρα μυστικότητα γι’ αυτό για να κρατήσουμε τα χρήματα για τους εαυτούς μας (σ.σ.: υπεράνω χρημάτων μάχονται για τα ιδανικά του Μπους). Όλοι συμφώνησαν με το σχέδιο. Με σοφία, αποφάσισα να μοιραστούμε τα χρήματα εκεί στο δωμάτιο για να αποφύγουμε τις υποψίες που θα προκαλούσε η κίνηση ενός τόσο μεγάλου κιβωτίου και με ώθησαν (σ.σ.: με κλωτσιές;) να πάρω στην κατοχή μου 10,2 εκατομμύρια (10,200,000 $) ως μερίδιο μου . Μετά, τα έκρυψα σε ένα κιβώτιο και αποφάσισα να τα πάρω έξω από τη χώρα αφού, πρώτα, τα έκρυψα σε ασφαλές και απόμερο μέρος.

Τώρα βρίσκομαι σε απελπιστική ανάγκη εξεύρεσης ενός Δοκιμασμένου και Αξιόπιστου προσώπου, όπως εσείς, (σ.σ.: γιατί ρε; Με ήξερες κι από χτες;) που θα λάμβανε, θα εξασφάλιζε και θα προστάτευε για μένα αυτά τα κιβώτια που περιέχουν τα δολάρια των ΗΠΑ μέχρι να τελειώσει η αποστολή μου εδώ. Δεν μπορώ να αφήσω τα κιβώτια εδώ στο Ιράκ, όπως ανόητα έχουν κάνει οι περισσότεροι από τους άνδρες μου, για πολλούς λόγους: ένας από τους οποίους είναι επειδή το Ιράκ γίνεται καθημερινά επισφαλές και επικίνδυνο κι ένας πλήρης εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Σιιτών και Σουνιτών Ιρακινών μπορεί ν’ αρχίσει οποιαδήποτε στιγμή (σ.σ.: ρε, είναι και γνώστης των διεθνών εξελίξεων). Βεβαιώνω και υπόσχομαι να σας δώσω 14% αυτού του κεφαλαίου (σ.σ.: τι λες ρε φίλε; Για αμερικανάκια μας πέρασες; Άκου 14% ο γύφτουλας. Να πάρεις εσύ τόσα). Εντούτοις αισθανθείτε ελεύθερος να διαπραγματευτείτε το ποσοστό που επιθυμείτε να έχετε σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση (σ.σ.: 99% take it or leave it).

Παρακαλώ, βεβαιώστε με πως θα κρατήσετε αυτό το κορυφαίο μυστικό ώστε η δουλειά μου να μην διακινδυνεύσει (σ.σ.: να είσαι σίγουρος. Στόμα έχω και μιλιά δεν έχω κι εγώ και οι πρόγονοι μου: ο Εφιάλτης, ο Πηλιογούσης, ο Αρτέμης Μάτσας, ο Δήμος Σταρένιος…). Ευγενικά απαντήστε μου μέσω του προσωπικού μου ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: johnnyingland@yahoo.co.uk (σ.σ.: μιλάμε για μεγάλη μυστικότητα).

Με τους ειλικρινείς σεβασμούς μου,

John England».

Περιμένω απόψεις επί του θέματος. Όχι της σαχλαμάρας αλλά γύρω από το φαινόμενο.

Στο κάτω κάτω, στο Δίκτυο μπορεί να κυκλοφορούν και κανα δυο πιο μαλάκες από μένα.


Συνέχεια...

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

Καλή τύχη κύριε Gorsky


Στις 20 Ιουλίου του 1969, ως κυβερνήτης της σεληνακάτου του Apollo 11, ο Neil Armstrong ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε πόδι στο φεγγάρι.

Οι πρώτες του λέξεις αφού έκανε τον πρώτο του περίπατο στη Σελήνη ήταν:

«Αυτό είναι ένα μικρό βήμα για μένα, είναι όμως ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα».

Οι λέξεις αυτές, μεταδόθηκαν μέσω τηλεόρασης στη Γη και τις λέξεις αυτές άκουσαν εκατομμύρια κόσμου.

Μόλις πριν ξαναμπεί όμως στη σεληνάκατο, έκανε την εξής αινιγματική παρατήρηση:

«Καλή τύχη κύριε Gorsky».

Πολλοί από τη NASA θεώρησαν ότι ήταν μια τυπική παρατήρηση, που απευθυνόταν σε κάποιο Ρώσο κοσμοναύτη. Όμως, μετά από έλεγχο που έκαναν, δε βρήκαν κανέναν Gorsky ούτε στα Ρώσικα ούτε στα Αμερικάνικα διαστημικά προγράμματα. Και όπως πέρναγαν τα χρόνια, όλο και περισσότεροι απορούσαν για το νόημα της φράσης «Καλή τύχη κύριε Gorsky». Ο Armstrong δεν απαντούσε, ποτέ, μόνο χαμογελούσε...

Στις 5 Ιουλίου του 1995, στο Tamba Bay της Florida, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου, ένας δημοσιογράφος του ξανάκανε την ίδια εκείνη ερώτηση, που 26 χρόνια ως τότε βασάνιζε τον κόσμο. Και ο Neil Armstrong, είπε ότι θα την απαντούσε, μια και ο κύριος Gorsky είχε πεθάνει, οπότε πλέον δεν υπήρχε πρόβλημα:

«To 1938, όταν ήμουν παιδί στο χωριό μου, έπαιζα μπάσκετ με ένα φιλαράκι στην αυλή. Ο φίλος μου χτύπησε με δύναμη τη μπάλα, και η μπάλα προσγειώθηκε στην αυλή του γείτονα δίπλα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Οι γείτονες ήταν ο κύριος και η κυρία Gorsky. Όπως πήγαμε να μαζέψουμε τη μπάλα, άκουσα την κυρία Gorsky να φωνάζει στον κύριο Gorsky:

"Στοματικό;;;; Θα σου κάνω στοματικό όταν το κωλόπαιδο από δίπλα ανέβει στο φεγγάρι "»!!


Συνέχεια...

Ακήρυχτος Πόλεμος


«Πώς είναι δυνατόν για τα όπλα να υπάρχει λιγότερο αυστηρή νομοθεσία από τα παιχνίδια;», αναρωτιόταν η «Ουάσιγκτον Ποστ» μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών έξω από το Λευκό Οίκο, το Φλεβάρη του 2001.

Η απάντηση έχει άμεση σχέση με το πολύ ισχυρό πολιτικό και οικονομικό λόμπι που εκπροσωπείται από τον λεγόμενο Εθνικό Σύνδεσμο Τυφεκιοφόρων με πρόεδρο τον παλαίμαχο ηθοποιό Τσάρλτον Χέστον (οι μη γνωρίζοντες την αγγλική τον αποκαλούν: Ίστον). Ο Σύνδεσμος τάσσεται υπέρ της ελεύθερης οπλοκατοχής στις ΗΠΑ και συνδέεται με χίλια νήματα με επιχειρηματικούς κολοσσούς, όπως η «Λόκχιντ».

Ακόμα κι όταν η οργάνωση «Ένα εκατομμύριο μαμάδες» κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, που το 2000 κατέκλυσαν την Ουάσιγκτον ζητώντας «νόμους οπλοκατοχής για ασφαλή παιδιά», το λόμπι της οπλολαγνείας αποδείχτηκε ότι διέθετε ισχυρότερες προσβάσεις στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας. Την ίδια ώρα, σε άλλο σημείο της πόλης είχε διοργανωθεί αντι-διαδήλωση υπέρ της «ελευθερίας χρήσης των όπλων».

Θα μπορούσε να τεθεί το εξής ερώτημα: Η ευρεία κατοχή όπλων στις ΗΠΑ αποτυπώνει το πνεύμα ενός «λαού - πολιτοφύλακα» που έχει επιβάλει κανόνες υπεράσπισης των ελευθεριών του τέτοιους ώστε να αναγκάζεται το κράτος να τους αποδέχεται; `Η πρόκειται για ένα εμπόριο που αντανακλά την ακραία εκμεταλλευτική αγριότητα, που θέλει «ο άνθρωπος (να) είναι λύκος για τον άνθρωπο» και που μόνο προσχηματικά οι εκπρόσωποι του κράτους επικαλούνται την πράγματι υπαρκτή αμερικανική παράδοση της οπλοκατοχής;

Η απάντηση είναι προφανής.

Εύλογο, επομένως, και το επόμενο ερώτημα: Τι κοινωνία είναι αυτή άραγε, όπου σε έναν πληθυσμό 200 εκατομμυρίων Αμερικανών, τα όπλα που υπάρχουν στα αμερικανικά σπίτια υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 195 εκατομμύρια (!), δηλαδή ένα για κάθε Αμερικανό, ανεξαρτήτως ηλικίας!

Πρόκειται προφανώς για μια κοινωνία βουτηγμένη στην «κουλτούρα του φόβου» και του άκρατου ατομισμού. Θα 'λεγε κανείς ότι στο θέμα της οπλοχρησίας και της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, είναι τέτοιος ο εθισμός στη λογική της «Άγριας Δύσης», που έρχεται να επιβεβαιώσει τον αφορισμό του Κλεμανσό όταν έλεγε ότι «η Αμερική είναι η χώρα που πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή χωρίς να αγγίξει τον πολιτισμό».

Σε μια τέτοια κοινωνία, το πιο απλό πράγμα είναι η αγορά και η κατοχή όπλου. Κάθε είδους όπλου. Ακόμα και όπλα που εκτοξεύουν οβίδες πωλούνται ελεύθερα στους ενδιαφερόμενους πελάτες, όπως αποκαλύφθηκε μετά από ένα τραγικό γεγονός ανάλογο με αυτό στη Βιρτζίνια: τον Απρίλη του 1999 δυο μαθητές σε λύκειο του Κολοράντο είχαν προμηθευτεί όπλα και πυρομαχικά από το σούπερ μάρκετ της περιοχής και τα χρησιμοποίησαν για να εκτελέσουν 13 συμμαθητές τους και στη συνέχεια να αυτοκτονήσουν.

Ένας νόμος που ίσχυε από το 1994 μέχρι το 2004 σχετικά με την οπλοχρησία (ο οποίος χρειάστηκε εφτά χρόνια για να ψηφιστεί) ως μοναδική προϋπόθεση για την αγορά όπλου στις ΗΠΑ όριζε ότι ο αγοραστής θα έπρεπε να είναι άνω των 18 ετών. Την προεκλογική περίοδο του 2004, ακόμα και αυτός ο νόμος σχετικά με την οπλοκατοχή τέθηκε σε αχρηστία αφού η κυβέρνηση Μπους φρόντισε να αποφύγει την ανανέωση της ισχύος του.

Στην πρώτη του συνέντευξη μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, Ντόναλντ Άσκροφτ, είχε δηλώσει στο CNN: «Το να φέρουν όπλα οι Αμερικανοί είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους»! Θυμίζουμε ότι ο Άσκροφτ είναι ο ίδιος άνθρωπος που μετά την 11η Σεπτέμβρη είχε δηλώσει πως η Αμερική δεν μπορεί να ασχολείται με «πολυτέλειες», όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες, στον «αγώνα της κατά της τρομοκρατίας».

Το αποτέλεσμα της οπλο-λαγνείας είναι ένας πραγματικά «Ακήρυχτος Πόλεμος» (για να θυμηθούμε το ομότιτλο και βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ) στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ σκοτώνονται από πυροβόλα όπλα πάνω από 11.000 άνθρωποι (!) ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας. Πρόκειται, δηλαδή, σε επίπεδο ανθρωπίνων απωλειών, για ...τέσσερις (!) 11ες του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο!

Όπως έλεγε ο Μουρ στο ντοκιμαντέρ του, αυτός ο «ακήρυχτος πόλεμος» στις ΗΠΑ δεν είναι παρά το τίμημα που πληρώνει ο αμερικανικός λαός για τον Νο 1 ιμπεριαλιστή του πλανήτη. Είναι, όπως ισχυριζόταν, η αντανάκλαση στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας - με τη μορφή της αντικοινωνικής «τρέλας» - του τρόμου, του φόβου και της βίας που οι ΗΠΑ σπέρνουν στον κόσμο.


Συνέχεια...

Οι εξοπλισμοί της… ειρήνης


Από την ιστοσελίδα πληροφοριών του ΟΗΕ αντλούμε την πληροφορία:

Περισσότερα από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ τον χρόνο είναι ο τζίρος των πολεμικών βιομηχανιών στις πλάτες των πολιτών ολοκλήρου του κόσμου. Ένας τζίρος που αυξάνεται, μια και περισσότερες από 50 κρίσεις καταγράφονται στον πλανήτη και η απειλή του πολέμου και της τρομοκρατίας αποτελεί μόνιμη επωδό του πλανητάρχη και των κυβερνήσεων των πολιτισμένων χωρών. Ένα τρισεκατομμύριο δολάρια τον χρόνο για όπλα, την ώρα που, όπως αναφέρει η UNICEF, περισσότερα από 5.500 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλον τον κόσμο από έλλειψη εμβολίων (2.000.000 παιδιά τον χρόνο), όταν με 55 ευρώ εξασφαλίζονται οι απαραίτητες δόσεις εμβολίων πολιομυελίτιδας για την ανοσοποίηση 300 παιδιών. Είναι τραγικό να μαθαίνεις ότι περίπου 34.000.000 νεογέννητα τον χρόνο μένουν απροστάτευτα, μια και δεν εμβολιάζονται.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως και στην Ελλάδα, οι αμυντικές δαπάνες αυξάνονται κάθε χρόνο, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Παρ' ότι αριθμητικά οι εξοπλισμοί μειώνονται, οι δαπάνες αυξάνονται. Αυτό διότι τα νέα οπλικά συστήματα έχουν τεράστιο κόστος σε σχέση με αυτά της περασμένης 20ετίας. Την περίοδο 1985-1999, σύμφωνα με τα στοιχεία, παγκοσμίως υπήρχε μικρή κάμψη, αλλά από το 1999 μέχρι σήμερα οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς αυξάνονται.

Το 1999 όλες οι χώρες του κόσμου ξόδεψαν για όπλα και έρευνα 788 δισ. δολ., ενώ σήμερα υπολογίζεται ότι θα πληρώσουν στις πολεμικές βιομηχανίες πάνω από ένα (1) τρισ. δολάρια. Μετά το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου» και μέχρι τη δεκαετία του 1980 οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες ακολούθησαν ανοδική πορεία. Έπειτα υπήρξε σχετική πτώση, από το 1990 μέχρι το 1999. Βούτυρο στο ψωμί των πολεμικών βιομηχανιών η 11η Σεπτεμβρίου, που τίναξε στα ύψη τους αμυντικούς προϋπολογισμούς των χωρών με την αιτιολογία της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.

Από το 1999 μέχρι και σήμερα, σε ό,τι αφορά την παραγωγή και την εξαγωγή οπλικών συστημάτων, παρατηρείται τεράστια αύξηση. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό ότι στις ΗΠΑ το ήμισυ της δημόσιας χρηματοδότησης που διατίθεται για την έρευνα και την ανάπτυξη κατευθύνεται σε στρατιωτικά προγράμματα. Φαίνεται, λοιπόν, ότι οι εξοπλισμοί στο όνομα της ειρήνης έχουν κοινά χαρακτηριστικά με τα πηδήματα που γίνονται για την υπεράσπιση της παρθενίας.


Συνέχεια...

Δεν έχουν το Θεό τους!


Μας άρεσε το «περί… ανεξιθρησκίας» άρθρο του Μιχάλη Λεάνη και το φιλοξενούμε:

Διαβάζω στην εφημερίδα άρθρο με τίτλο «Λουκέτο στην "κόκκινη" εκκλησία από την Αρχιεπισκοπή της Μαδρίτης».

Το αυθεντικό οικουμενικό μήνυμά της και η καθημερινή ενασχόλησή της με τους απόκληρους και τους καταπιεσμένους της σημερινής κοινωνίας φαίνεται ότι ενόχλησαν την αρχιεπισκοπή της Μαδρίτης, που διέταξε τη διακοπή της λειτουργίας στην ενορία του Αγίου Καρόλου Μπορομέο, εξαιτίας των «ανορθόδοξων πρακτικών» που εφαρμόζουν οι ιερείς της. Στη συγκεκριμένη εκκλησία που βρίσκεται στην εργατική συνοικία της Βαλέκας, ο «κόκκινος» ιερέας Ενρίκε δε Κάστρο και οι δύο συνεργάτες του τελούσαν τη λειτουργία, φορώντας τζιν, χρησιμοποιούσαν μπισκότα στη Θεία Κοινωνία και επέτρεπαν σε μουσουλμάνους μετανάστες να διαβάζουν το Κοράνι κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Ο Κάστρο παραδέχεται, άλλωστε, ότι τελεί χριστιανο-μουσουλμανικές λειτουργίες, κατά τις οποίες οι μουσουλμάνοι προσεύχονται αραβικά, ενόσω Κοράνι και Βίβλος αναγιγνώσκονται παράλληλα.

«Ο άνθρωπος είναι πάνω από τις θρησκείες και χρειάζεται να πιστεύουμε στον άνθρωπο», δηλώνει, εκφράζοντας απόψεις οι οποίες δεν αρέσουν καθόλου στον Πάπα Βενέδικτο, που πιστεύει «ότι παρόμοιες καινοτομίες θα αποδυναμώσουν ακόμα περισσότερο την καθολική Εκκλησία σε μία εποχή που η κοσμικότητα καλπάζει (…).

(…) Οι ιερείς του Αγίου Καρόλου ανήκουν σε μια τάση του χριστιανισμού που δείχνει να είναι κοντά στη λατινοαμερικανική θεολογία της απελευθέρωσης, που επιδιώκει να φέρει δικαιοσύνη στους φτωχούς και τους καταπιεσμένους. Στην Ισπανία εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1970, όταν ιερείς εστίασαν στη βοήθεια που μπορούσαν να προσφέρουν σε νεαρούς χρήστες ηρωίνης και συμμετείχαν σε διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες κατά των ναρκωτικών. Η ισπανική, όμως, ιεραρχία που χαρακτηρίζεται για τις συντηρητικές καταβολές της, σε πλήρη ευθυγράμμιση με το Βατικανό, επιδίωξε να μειώσει την ανάπτυξη της τάσης.

Ο πατήρ Κάστρο σημειώνει ότι τέτοιες δραστηριότητες δυναμώνουν την Εκκλησία, διότι ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων. Επικαλείται μάλιστα μια έρευνα του Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών που έγινε το 2006, σύμφωνα με την οποία μόνο 4 στους δέκα καθολικούς της Μαδρίτης θεωρούν εαυτούς ως θρησκευόμενους πιστούς».

Στην ίδια εφημερίδα, σε άλλη σελίδα, διαβάζω: τρεις νεκροί σε επίθεση σε χριστιανικό εκδοτικό οίκο στη Νοτιοανατολική Τουρκία (…). Σύμφωνα με το τηλεοπτικό δίκτυο CCN Turk, οι δράστες έκοψαν τον λαιμό των θυμάτων και η αστυνομία συνέλαβε έξι άτομα, για τα οποία υπάρχουν υποψίες (…).

(…) Η Ε.Ε., στην οποία η Τουρκία ελπίζει να ενταχθεί, έχει κάνει έκκληση για περισσότερες ελευθερίες για τη μικρή χριστιανική μειονότητα».

Η ίδια πίστη που σώζει, η ίδια σκοτώνει. Η πίστη που ελευθερώνει, είναι η ίδια που φυλακίζει μυαλά... Επιταγές ενός δικού μας Θεού ή ενός ξένου. Ένα μεταφυσικό ταξίδι που διάλεξες δίπλα σε αυτό που σου επιβάλλουν οι θρησκευτικές αντιπροσωπείες. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Φανατικοί όλων των δοξασιών κοιτάζουν πώς θα κατακτήσουν τη γη. Διάλεξε με ποιους θέλεις να πας. Μα αν, πραγματικά, έχεις τον Θεό σου, όπως και αν λέγεται αυτός, κοίταξε να τον μοιραστείς ελεύθερα, χωρίς παρωπίδες και αποκλεισμούς, με όσους μπορείς και εφόσον το επιθυμούν. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της πίστης, όπου και αν αναφέρεται. Αλλιώς, βρες τα με τον Διάβολο που σου ταιριάζει περισσότερο...


Συνέχεια...

Δυο ψεύτικοι ήρωες πολέμου


Εξόχως αποκαλυπτικό για την τέχνη της προπαγάνδας να μετατρέπει το μαύρο σε άσπρο, τους κακούς σε καλούς και τους θύτες σε θύματα είναι το παρακάτω άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου:

Όταν οι πόλεμοι χάνονται άδοξα, χάνονται και τα τεχνητά πολεμικά προπαγανδιστικά σύμβολα. Η αποκαθήλωση των συμβόλων συχνά συμβολίζει, η ίδια, την επερχόμενη ήττα. Την «προαναγγέλλει» πειστικότερα και από τις αναλύσεις ειδημόνων. Απόδειξη; Η Τζέσικα Λιντς και ο Πατ Τίλμαν. «Ήρωες», αμφότεροι, του αμερικανικού στρατού. Στο Ιράκ εκείνη, στο Αφγανιστάν εκείνος.

Η κατασκευασμένη ιστορία της Λιντς έγινε μέγα τηλεοπτικό, «πατριωτικό» σόου. Στις 23 Μαρτίου 2003, η πομπή οχημάτων, στην οποία βρισκόταν η κοπέλα-στρατιώτης, έπεσε σε ενέδρα. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, στη μάχη η Τζέσικα αποδείχθηκε κράμα των Τζον Γουέιν και Τσακ Νόρις. Τραυματίστηκε όμως, συνελήφθη και βρέθηκε σε ιρακινό νοσοκομείο. Απελευθερώθηκε χάρη σε μία «αστραπιαία επιχείρηση» Αμερικανών κομάντος. Α, κάτι ακόμα: το παραμυθάκι του στρατιωτικού επιτελείου περιελάμβανε κι ένα βιασμό από τους Ιρακινούς δεσμοφύλακες.

Πριν από λίγες ημέρες η Λιντς είπε την αλήθεια, καταθέτοντας σε επιτροπή του Κογκρέσου: «Το Πεντάγωνο με παρουσίασε σαν θηλυκό Ράμπο της Δυτικής Βιρτζίνια. Ψέματα όλα. Κατατάχθηκα επειδή απέτυχα να εργαστώ σε κοντινό μου σούπερ μάρκετ. Στη μάχη εκείνη δεν πυροβόλησα καθόλου. Αντίθετα, γονάτισα και προσευχήθηκα. Φοβήθηκα ότι έφθανε το τέλος μου».

Η ειλικρινής Τζέσικα αποκάλυψε ότι καμία επιχείρηση κομάντος δεν έγινε για την απελευθέρωσή της. Απλώς κατόρθωσε να συγκινήσει τους γιατρούς. Ένας από αυτούς όχι μόνο ειδοποίησε τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά περίμενε μέχρι την πύλη για να βεβαιωθεί ότι την παρέλαβαν.

Ο δεκανέας Πατ Τίλμαν σκοτώθηκε στις 22 Απριλίου 2004 στο Αφγανιστάν. Η επίσημη εκδοχή: όταν η διμοιρία του δέχθηκε επίθεση, ο Τίλμαν αναδείχθηκε σε πρότυπο ηρωισμού κι αυτοθυσίας. Διέταξε «αναδιάταξη προς τα νώτα του εχθρού κι ο ίδιος προσέφερε πυρά κάλυψης από εκτεθειμένο σημείο, για την ασφάλεια των ανδρών του». Αποδείχθηκε, όμως, ότι τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά: ο Τίλμαν σκοτώθηκε από πυρά ανδρών του, που δεν τον αναγνώρισαν στο μισοσκόταδο.

Στην Επιτροπή του Κογκρέσου κατέθεσε ο αδελφός του, ο Κέβιν. Ιδού τι είπε: «Ο Πατ σκοτώθηκε λίγο μετά τις εξεγέρσεις σε Νατζάφ και Φαλούτζα –στο Ιράκ– κι ενώ ο Λευκός Οίκος γνώριζε ότι "κατέφθανε" η αποκάλυψη του σκανδάλου της φυλακής Αμπού Γκράιμπ. Μετατόπισαν, έτσι, την προσοχή της κοινής γνώμης από τους αποτρόπαιους βασανισμούς στον ηρωικό θάνατο ενός Αμερικανού».

Λένε πως όταν αρχίζει ο πόλεμος το πρώτο θύμα είναι αλήθεια. Ενίοτε, όμως, η αλήθεια βρίσκει τρόπο να «εκδικηθεί». Λίγο πριν από την οριστική ήττα


Συνέχεια...

Φιλανθρωπία - φο μπιζού


Του Νίκου Μπογιόπουλου από το «Ριζοσπάστη»:

Κατ' αρχάς να το ξεκαθαρίσουμε: Δεν έχουμε τίποτα το προσωπικό με την κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Έχουμε, όμως, σαφέστατη πολιτική διαφωνία με την κάθε φιλάνθρωπη κυρία ή κύριο που αφού έχουν χορτάσει το παντεσπάνι και τα χαβιάρια τους, κατόπιν αναζητούν στη φιλανθρωπία το εισιτήριο - ένα εισιτήριο με πολύ φτηνό είναι η αλήθεια αντίτιμο - για να αυτοδιαφημιστούν σαν πρωταγωνιστές κάποιων σικέ παραστάσεων περί «ανθρωπιάς».

Έχουμε τεράστιο ιδεολογικό πρόβλημα, με αυτή την τακτική που επιδιώκει να καταστήσει σαν «αξίωμα» στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου, του εργαζόμενου, του αναξιοπαθούντος ότι τα δικαιώματά του είναι μια υπόθεση που επαφίεται στον πατριωτισμό κάποιων καλών - και κατά τεκμήριο πάμπλουτων ανθρώπων - οι οποίοι έρχονται να συνεγείρουν με το παράδειγμα και την εθελοντική προσφορά τους τις συνειδήσεις του «κοσμάκη». Ο «κοσμάκης», δε, καλείται να καταθέσει τον οβολό του για την ανέγερση γηροκομείων, νοσοκομείων και ορφανοτροφείων και με βάση την ανταπόκρισή του στα καλέσματα αυτού του «φο» ουμανισμού να υποστεί εντέχνως τη... βαθμολόγηση της ανθρωπιάς του (!) από αυτούς που στα εργοστάσιά τους του φέρονται σαν σκλάβο!

Νιώθουμε απόλυτη ηθική, ιδεολογική και πολιτική αντιπάθεια προς κάθε προσπάθεια οι εκπρόσωποι του κράτους, αυτοί που ευθύνονται για το ότι δεν υπάρχουν νοσοκομεία, να παρελαύνουν με καρφιτσωμένα χαμόγελα σε δήθεν μαραθωνίους αγάπης, που δεν είναι παρά μαραθώνιοι με μία και μόνη επιδιωκόμενη «αγαθοεργία»: Να ρετουσάρουν το κοινωνικό προφίλ ατόμων που θα έπρεπε να απολογούνται για την αναλγησία τους, πολιτικών φορέων που θα έπρεπε να δίνουν εξηγήσεις για την κοινωνική αδιαφορία τους, στυγνών εκμεταλλευτών που θα έπρεπε να καταδικάζονται για την εκμεταλλευτική τους στυγνότητα. Αλήθεια, το μισό Υπουργικό Συμβούλιο της ΝΔ και τα μισά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που «τσακίστηκαν» να δώσουν το «παρών» στο μαραθώνιο του «ΜΕΓΚΑ», γιατί - τόσο καλοί άνθρωποι που είναι - τόσα χρόνια δεν έχουν χτίσει ένα ογκολογικό νοσοκομείο;

Έχουμε αβυσσαλέα πολιτική, ηθική, ιδεολογική αντίθεση με κάθε σαλονάτη και χλιδάτη προπαγάνδα, που προσπαθεί να προσπερνά το «ακάλυπτο» των υποχρεώσεων και των υποσχέσεων της πολιτείας, του κράτους, των πολιτικών δυνάμεων που κυβερνούν στο όνομα του λαού - και υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια στο λαό - με την επίδειξη μιας ...«ΜΚΟ φιλανθρωπίας». Μια προπαγάνδα, δηλαδή, να αντικατασταθεί το χρέος των ταγών μας να παρέχουν όλα εκείνα που δικαιούνται οι πολίτες (και τα οποία μέσω των φόρων και του γλίσχρου εισοδήματός τους τα έχουν πληρώσει διπλά και τρίδιπλα), με μια δήθεν φιλανθρωπία, την οποία θα πρέπει να την καταβάλουν και πάλι εκείνοι που ήδη έχουν πληρώσει, αλλά που την καρπώνονται με τη μορφή κοινωνικού κύρους και ανθρωπιστικού λίφτινγκ εκείνοι που κρατούν τους πολλούς στην ανέχεια, τη δυστυχία και την ανημπόρια.

Η Ελλάδα στην οποία εν έτει 2007 δεν υπάρχει ογκολογικό νοσοκομείο για παιδιά, είναι η Ελλάδα που η τάξη των Βαρδινογιάννηδων και των Λάτσηδων του Χρηματιστηρίου κέρδισαν μέσα σε ένα χρόνο 8,4 δισ. ευρώ (δηλαδή χρήματα με τα οποία θα μπορούσαν να χτιστούν 840.000 ογκολογικά νοσοκομεία για παιδιά - πολύ καλά διαβάσατε 840.000 νοσοκομεία!). Με άλλα λόγια, το ογκολογικό νοσοκομείο, που πρόσφατα διοργανώθηκε τηλεμαραθώνιος για την ανέγερσή του, δεν είναι σύμπτωμα ενός κοινωνικού ελλείμματος που θα καλυφθεί, τάχα μου, με τον κουμπαρά του πιτσιρικά ή με το να τίθεται σε δοκιμασία το φιλότιμο του βιοπαλαιστή, ή με την επίδειξη μιας ιμιτασιόν (και εκπίπτουσας από την εφορία...) δαπάνης από τους εκπροσώπους του «κομιλφό» καπιταλισμού. Θα λυθεί (όπως κι όλα τα παρεμφερή προβλήματα) παρά και ενάντια σε όσους αναζητούν να παριστάνουν στα «γκαλά» της λεγόμενης υψηλής κοινωνίας ότι είναι οι φίλοι του ανθρώπου, όπως οι άλλοι συστήνουν συλλόγους ως φίλοι της πέστροφας κι άλλοι ως φίλοι της «Μονάχους - μονάχους».

Αυτά που δεν έχει τούτη η χώρα, και που ωστόσο τα δικαιούται γιατί τα έχει δουλέψει, τα έχει μοχθήσει και τα έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός, δε θα αποκτηθούν με την επίδειξη καλής θέλησης εκ μέρους εκείνων που συνηθίζουν να διηγούνται στα σαλέ της Ελβετίας πώς σπαράζει η καρδιά τους όταν βλέπουν τα παιδιά των φαναριών να ζητιανεύουν στους δρόμους. Όλα αυτά θα αποκτηθούν εφόσον στον κόσμο πάψουν να υπάρχουν παιδιά στα φανάρια. Αλλά ένας τέτοιος κόσμος προϋποθέτει ότι ο λαός θα πάψει να κρατάει το «φανάρι» σε εκείνους που όχι μόνο τον κρατούν στην ανημπόρια, αλλά από πάνω τού κάνουν και μαθήματα ευαισθησίας και καλής συμπεριφοράς. Όπως συνηθίζουν, δηλαδή, να κάνουν στο σκύλο τους...


Συνέχεια...

Η «επικίνδυνη» γλώσσα των SMS


Το πολύ ενδιαφέρον σημείωμα είναι του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου από τη «SportDay»:

Η γλώσσα κινδυνεύει από τα γραπτά μηνύματα που ανταλλάσσουν οι νέοι μεταξύ τους. Η άποψη ακούστηκε πρώτη φορά όταν έγινε φανερό ότι τα SMS αποτελούν τη νέα μόδα στην επικοινωνία μεταξύ των εφήβων και των νέων. Μία μόδα που έγινε κατάσταση και πεδίο σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Η γλώσσα των SMS για πολλούς είναι μια γλώσσα κωδικοποιημένη, χωρίς κανόνες στη γραμματική και την ορθογραφία, που δημιουργεί εκφράσεις οι οποίες περνούν στην καθομιλουμένη, κάνοντας τη γλώσσα να μοιάζει –μερικές φορές– με γρύλισμα.

Σύμφωνα με μία μελέτη που εκπόνησε μια εκπαιδευτική επιτροπή στην Ιρλανδία, τα SMS αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για την αγγλική γλώσσα, που θεωρείται και μία από τις απλούστερες στον κόσμο. Το πόρισμα της ιρλανδικής επιτροπής σημειώνει ότι ο εθισμός στα SMS δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους τόσο για τον γραπτό λόγο (ορθογραφία, συντακτικό, χρήση σημείων στίξης κ.λπ.) όσο και για τον τρόπο σκέψης και έκφρασης των μαθητών. Οι Ιρλανδοί ερευνητές, σε συνεργασία με την ιρλανδική επιτροπή εξετάσεων, εξέτασαν τα γραπτά κείμενα και τις εργασίες που έκαναν κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς 15χρονοι μαθητές σε διαφορετικά σχολεία της χώρας.

Οι αδυναμίες που εντόπισαν στην ορθογραφία, στο συντακτικό αλλά και η επιλογή των συντομότερων δυνατών απαντήσεων, με χρήση των απλούστερων λέξεων, οδήγησαν τους Ιρλανδούς ερευνητές στο συμπέρασμα ότι η χρήση της φωνητικής ορθογραφίας και τα ελάχιστα ή καθόλου σημεία στίξης στα γραπτά μηνύματα αποτελούν απειλή για τον παραδοσιακό γραπτό λόγο. Οι Ιρλανδοί έφηβοι στα γραπτά μηνύματα που αντάλλασσαν στα κινητά τους χρησιμοποιούσαν κωδικοποιημένη γλώσσα, σύντομες φράσεις, αρχικούς χρόνους και περιορισμένο λεξιλόγιο, παράγοντες που δεν αφήνουν τον λόγο να ευδοκιμήσει.

Το ζήτημα της γλώσσας που χρησιμοποιείται στα γραπτά μηνύματα και τα greeklish, η φωνητική απόδοση των ελληνικών λέξεων με λατινικούς χαρακτήρες, απασχόλησε τους φοιτητές του Δημοσιογραφικού Εργαστηρίου του Τμήματος ΜΜΕ του Παντείου Πανεπιστημίου. Η έρευνα που διεξήγαγαν (σε νέους 17-15 ετών) και δημοσιοποιήθηκε στο ηλεκτρονικό τους περιοδικό Π@π@κι (http://www.papaki.panteion.gr) αποκάλυψε μια εικόνα που θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη.

Το 40% των ερωτηθέντων απάντησε ότι γράφει τα μηνύματά του στα ελληνικά, τηρώντας τους γραμματικούς κανόνες -κι ας πληρώνει παραπάνω χρήματα γι' αυτή του την «εμμονή», μια που η πιστή συμμόρφωση στους κανόνες συνεπάγεται συνήθως περισσότερες λέξεις και άρα περισσότερα μηνύματα. Στη χρήση συντομογραφιών και συμβόλων καταφεύγει το 25%. Ανάλογο ποσοστό χρησιμοποιεί το λατινικό αλφάβητο. Οσο για το υπόλοιπο 10%, αυτό δήλωσε ότι χρησιμοποιεί «άλλη γλώσσα», ίσως έναν δικό του κώδικα επικοινωνίας.


Συνέχεια...

Η πληθυσμιακή βόμβα


Χρόνια τώρα, διάφορα think tanks, οικονομολόγοι και ειδικευμένοι επιστήμονες στη μελέτη του πληθυσμού μάς προειδοποιούν ότι ο πληθυσμός της Γης αυξάνεται με ρυθμό που δεν μπορεί να αντέξει η ανθρωπότητα. Μία προειδοποίηση που θρέφει εφιάλτες, μια και από πέρυσι το καλοκαίρι ο γήινος πληθυσμός έχει ξεπεράσει τα 6,5 δισ. και κινείται με ταχύτητα προς τα 7 δισ.

Ο ΟΗΕ προβλέπει ότι αυτός ο αριθμός θα έχει φτάσει στα 9,1 δισεκατομμύρια έως το 2050 τη στιγμή που ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι περίπου 75 εκατομμύρια άνθρωποι τον χρόνο. Πέρυσι, η παγκόσμια σοδειά των σιτηρών ήταν ελλειμματική κατά 61 εκατομμύρια τόνους. Ήταν η έκτη χρονιά μέσα στα επτά τελευταία χρόνια που η παραγωγή δεν θα επαρκεί για να καλύψει τη ζήτηση. Ο Λέστερ Μπράουν, πρόεδρος του ινστιτούτου Earth Policy, υπολογίζει ότι τα φετινά παγκόσμια αποθέματα σιτηρών θα επαρκούν για 53 ημέρες κατανάλωσης. Πρόκειται για το χαμηλότερο επίπεδο από το 1956, όταν είχαν πέσει στις 56 ημέρες. Παρά τη συνεχή αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων λόγω της προόδου των επιστημών και της τεχνολογίας, οι αναπτυσσόμενες χώρες εξακολουθούσαν να έχουν 815 εκατομμύρια πεινασμένους ανθρώπους το 2002 -μόλις 9 εκατομμύρια λιγότερους από ό,τι το 1990, σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ.

Μάλιστα, μεταξύ 1997 και 2002, ο πληθυσμός των πεινασμένων αυξήθηκε. Το ινστιτούτο Worldwatch βλέπει κάποιους παράγοντες που θα ανακόψουν την πληθυσμιακή αύξηση: οι κλιματικές μεταβολές, η μείωση των πόρων, η πτώση της ποιότητας ζωής. H παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου αναμένεται να φτάσει στην κορύφωσή της μέσα σε 15 χρόνια. Το πόσιμο νερό σε μερικές περιοχές είναι ήδη λιγοστό. Οι οικισμοί καταπίνουν γοργά την αρόσιμη γη. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα «εκδιώξουν» εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις παράκτιες περιοχές.

Το Μαϊάμι, η Νέα Υόρκη και άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου «θα πάψουν πια να υπάρχουν με τη σημερινή τους μορφή». Ένας τρόπος να αυξηθούν τα διαθέσιμα τρόφιμα θα ήταν η αλλαγή των διατροφικών συνηθειών μας. Αν τρώγαμε περισσότερα σιτηρά και λαχανικά και λιγότερο κρέας, η γη θα μπορούσε να θρέψει άλλο ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους. Αν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο έτρωγαν όσο τρώνε στις πλούσιες χώρες, ο πλανήτης μας θα μπορούσε να συντηρήσει μόνο 1,8 δισεκατομμύρια ανθρώπους -και όχι 6,5 δισεκατομμύρια που είναι ο πληθυσμός του, ενώ είναι αμφίβολο αν οι πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων περιορίσουν τον γήινο πληθυσμό, στον οποίο όση ώρα διαβάζατε αυτό το κείμενο προστέθηκαν 1.736 ψυχές ακόμα.


Συνέχεια...

Requiem για έναν αληθινό μεγάλο


«Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων και όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

«Περιφρονώ τους εύκολα "επωνύμους" πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομηλίκους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία, καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα».

Μάνος Χατζιδάκις

Δεκατρία χρόνια συμπληρώθηκαν από το θάνατό του. Μέσα στη φτήνια που μας περιστοιχίζει, η «ύπαρξή του» παραμένει αληθινή παρηγοριά


Συνέχεια...

Γάλα στην υγειά μας



Φίλος μας έστειλε το παρακάτω αξιοπρόσεκτο μήνυμα. Διαβάστε το προσεκτικά, αφορά την υγεία μας:

«Ξέρετε ότι αν το γάλα στο χάρτινο μπουκάλι δεν πουληθεί στην καθορισμένη χρονική διάρκεια επιστρέφει στη βιομηχανία για να ανα-παστεριωθεί και να ξαναγυρίσει στο σουπερμάρκετ; Απίστευτο; Ο νόμος επιτρέπει τις μεγάλες βιομηχανίες να επαναλάβουν τη διαδικασία έως 5 φορές, κάτι που αφήνει το γάλα χωρίς γεύση και τελικά χωρίς ποιότητα και διατροφική αξία.

Όταν το γάλα φτάνει στο σουπερμάρκετ για την πώληση, φέρνει έναν αριθμό στο κάτω μέρος της συσκευασίας του. Αυτό το νούμερο είναι από το 1 έως το 5. Αρκεί να αγοράζετε γάλα που φέρει έως τον αριθμό 3, δηλαδή γάλα που έχει ανά-παστεριωθεί 2 φορές. Σας συμβουλεύουμε να μην αγοράζετε γάλα με αριθμό 4 ή 5 γιατί η ποιότητά του έχει καταστραφεί. Αν αγοράζετε κασόνι με μπουκάλια γάλα, ο ίδιος αριθμός αναγράφεται στο κάτω μέρος του, 1 έως 5. Αν έχει τον αριθμό 1 σημαίνει ότι βγαίνει από το εργοστάσιο για πρώτη φορά, αλλά αν έχει τον αριθμό 4 σημαίνει ότι έχει ήδη γυρίσει πίσω στη βιομηχανία 3 φορές.

Την επόμενη φορά που θα αγοράσετε γάλα, κοιτάξτε στον πάτο του μπουκαλιού. Μην αγοράσετε γάλατα με αριθμό 4 ή 5, ούτε ακόμα και με 3, αν είστε λεπτομερείς στις αγορές σας».


Συνέχεια...

JP Morgan


Δείτε με άλλο μάτι τη JP Morgan σε μια ιστορική «ακτινογραφία» της σχέσης ...πειρατών - τραπεζιτών (από τη στήλη «Ημεροδρόμος» του Ριζοσπάστη:

«Τη Μοργκάνα, μάγισσα της εποχής του Αρθούρου, οι θρύλοι των Κελτών - Ουαλών την ανέδειξαν ως εχθρά της νομιμότητας, την οποία δυναστικά υποστήριζε ο μάγος Μέρλιν, κάπου στα σύνορα μεταξύ Ουαλίας και Αγγλίας.

Η απώθηση των Κελτών, πρώτα από τους Ρωμαίους και αργότερα από τους Δανούς, στην Ουαλία και την Ιρλανδία, διατήρησε τα παράγωγα του λατινογενούς "Μοργκάνα" στις διαλέκτους των κελτικών - παγανιστικών φυλών και με τα ονόματα οικογενειών - γενών και ατόμων με τίτλους ευγενείας. Τέτοιος ήταν και ο Ουαλός πειρατής Morgan (1635 - 1688), που από την Τζαμάικα, ως ιππότης ("σερ", 1674) κυβέρνησε την ευρύτερή της περιοχή, περιλαμβανομένου και του (διαβόητου σήμερα φορολογικού "παραδείσου") νησιού Καϋμάν.

Οι εξεγέρσεις των δούλων ειδικά στην Τζαμάικα (1760, 1823-'24) και ειδικά αυτή του 1831-'32, οδήγησαν το 1838 στην κατάργηση της δουλείας, αλλά και στη μετακίνηση των Morgan στις ΗΠΑ, όπου και επένδυσαν όλα τα κλεμμένα από την κυβερνητική και εμπορική τους δραστηριότητα (ζάχαρα, δούλοι) σε τραπεζικές και άλλες επιχειρήσεις. Μεταξύ αυτών και η JP Morgan που από το 1702-'03 χρηματοδοτεί κράτη στην έκδοση δανείων (με ομόλογα, δομημένα και μη).

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Λένιν, στο έργο του "Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού", περιγράφει ως προς τις ΗΠΑ το τραπεζικό μονοπώλιο με αναφορές του σε δυο συγκεκριμένους πειρατές της στεριάς: Ροκφέλερ και Morgan...».


Συνέχεια...

Φυτέψτε... βατράχια!!!


Στη Λάρισα παρουσιάστηκε μια μελέτη με θέμα την «αναδιάρθρωση της φυτικής και ζωικής παραγωγής στη Θεσσαλία». Η μελέτη ανατέθηκε σε μια συγκεκριμένη εταιρεία και η εκδήλωση ήταν υπό την αιγίδα του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Μάλιστα, σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι εργασίες άνοιξαν με το χαιρετισμό του υφυπουργού Απ. Κοντού. Επομένως ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η συγκεκριμένη μελέτη (την οποία αποκάλυψε η εφημερίδα «Πατρίδα») κινούνταν στο πλαίσιο της κυβερνητικής αντίληψης για τα θέματα της αγροτιάς.

Θέλετε να μάθετε τι προτείνουν οι συντάκτες της έκθεσης στο κεφάλαιο της μελέτης με τίτλο «Μέτρο 1: παραγωγή/αναδιαρθρώσεις» για τη Θεσσαλία; Προτείνουν τον προσανατολισμό των κατοίκων της περιοχής σε δραστηριότητες, όπου ανάμεσα στις άλλες, περιλαμβάνονται και εκείνες της εκτροφής... ζαρκαδιών, στρουθοκάμηλων και... βατράχων!!!

Μάλλον θα πρόκειται για τη συνέχεια εκείνου που έλεγε ο Σημίτης στους αγρότες όταν επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ τους καλούσε να φυτέψουν... σπαράγγια.

Οι σημερινοί κυβερνώντες, πήραν τη σκυτάλη και αποδεικνύονται ακόμα πιο προχωρημένοι. Αντί για σπαράγγια, καλούν τους αγρότες να φυτέψουν... βατράχια!

«Το προτεινόμενο πρόγραμμα παρεμβάσεων» της μελέτης που εκπονήθηκε υπό την αιγίδα του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για την ανόρθωση του αγροτικού εισοδήματος (όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Καρδίτσας, την «Πατρίδα») περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την εκτροφή... ζαρκαδιών, στρουθοκαμήλων, και... βατράχων!!!


Συνέχεια...