Απάντηση θα πάρουν ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΙ ΑΓΩΝΑ

free player from mysplayer.com
Πέρασαν ήδη 34 χρόνια από τότε που μια χούφτα στρατιωτικοί –με τη στήριξη και την βοήθεια των ΗΠΑ- έστρεψαν τα όπλα που τους έδωσε ο λαός για να τον προστατεύουν από τους εχθρούς του ενάντια στον ίδιο το λαό. Μας χωρίζουν 34 χρόνια από κείνες τις μέρες που ο λαός, με πρωτοπόρους τους νέους, έδειξε πως όπως στα μάρμαρα «κακιά σκουριά δεν πιάνει» έτσι δεν πιάνει «αλυσίδα στου ρωμιού και τ’ αγεριού το πόδι».
Πριν μιλήσουμε για τα γεγονότα που σημάδεψαν τον Νοέμβρη του ’73, είναι σκόπιμο να ξετυλίξουμε το κουβάρι των γεγονότων για να δούμε πώς φτάσαμε στην εξέγερση.

Μετά την απελευθέρωση από τους φασίστες κατακτητές, η Ελλάδα γίνεται με το αίμα και τη βία προτεκτοράτο της Βρετανίας και αργότερα των ΗΠΑ. Μα, παρά τη στρατιωτική νίκη τους και την εναλλαγή υποτακτικών κυβερνήσεων, οι ξένοι δεν καταφέρνουν να κάμψουν το πνεύμα αντίστασης των Ελλήνων. Έτσι, από το 1950 και μετά, καλπονοθευτικοί εκλογικοί νόμοι και «κοινοβουλευτικά» πραξικοπήματα προσπαθούν να διαιωνίσουν την κατάσταση. Μάταια. Οι Έλληνες μπορούν ν’ αναγνωρίσουν τους εχθρούς ακόμα κι όταν «μπαίνουν στην πόλη κρατώντας δώρα οι οχτροί». Η γενιά της Αντίστασης δίνει τη σκυτάλη στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και τη γενιά του 1-1-4. Μετά την Ηλέκτρα και τον Μπελογιάννη έρχεται η σειρά του Σωτήρη Πέτρουλα να ποτίσει με το αίμα του το δέντρο της λευτεριάς. Η CIA και το παλάτι απεργάζονται νέα σχέδια ανωμαλίας για να προλάβουν τα χειρότερα. Η δικτατορία δεν μπορεί άλλο να φορά τη μάσκα του κοινοβουλευτισμού. Πρέπει να δώσει τη θέση της στους στρατιωτικούς. Έτσι, στις 21 Απρίλη 1967 ο φασισμός δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.
Μέχρι τότε οι μόνοι τρόφιμοι των φυλακών και των τόπων εξορίας είναι οι κομμουνιστές. Τώρα είναι η σειρά και του αστικού πολιτικού κόσμου να «γίνει καλά» έτσι όπως το εννοεί η ομάδα των συνταγματαρχών. Σύμφωνα με το παραλήρημα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, ο λαός είναι «ασθενής» που πρέπει «να δεθεί στο χειρουργικό τραπέζι», «να εγχειρισθεί» και να μπει «στον γύψο» μέχρι να γίνει «καλά». Πόσο θα κρατήσει η «επέμβαση» θα το αποφασίσει το «ιατρικό συμβούλιο» των συνταγματαρχών. Στη διάρκεια της 7χρονης «εγχείρησης» χιλιάδες πολίτες από όλες τις πολιτικές παρατάξεις συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε φυλακές και ξερονήσια για να δοκιμάσουν τη «θεραπεία» των συνταγματαρχών. Η χώρα που γέννησε αξίες σαν την ελευθερία και τη δημοκρατία γίνεται τώρα πεδίο δράσης του σμπίρου, του χαφιέ, του καταδότη.
Μα ο λαός δεν υποτάσσεται εύκολα. Όσο κι αν όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά, βρίσκει τρόπους αντίδρασης. Άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και του πολιτισμού, πολιτικοί και απλοί πολίτες τραβούν το δρόμο της εξορίας ενημερώνοντας την Ευρώπη για ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι μέσα στη χώρα αρχίζουν να οργανώνονται ενάντια στο καθεστώς. Από τους πρώτους είναι και οι μαθημένοι σε διώξεις και έχοντες ήδη παράνομους μηχανισμούς κομμουνιστές.
Το 1973 έρχεται εγκυμονώντας πολλά γεγονότα…
Από τους πρώτους μήνες της νέας χρονιάς στις φοιτητικές σχολές επικρατεί ταραχή καθώς η χούντα θέλει να ξεμπερδεύει με όσους την αμφισβητούν. Οι μόνοι χώροι αμφισβήτησης και κριτικής στο καθεστώς είναι τα αμφιθέατρα όπου δάσκαλοι και φοιτητές επιμένουν να έχουν άποψη και τολμούν να την λένε. Το Φλεβάρη του 1973 τα πρώτα σύννεφα της καταιγίδας που έρχεται μαζεύονται πάνω από τη Νομική. Αν και οι κινητοποιήσεις σταματούν γρήγορα, όλα δείχνουν πως η αντίδραση των φοιτητών φουντώνει. Το καθεστώς προσπαθεί με βίαιες επιστρατεύσεις φοιτητών να πνίξει κάθε αντίσταση. Μάταια…

Ο Νοέμβρης μπαίνει κουβαλώντας «το νόημα πού’χει κάτι απ’ τις φωτιές». Τη σκυτάλη από τη Νομική παίρνουν τώρα οι φοιτητές του ΕΜΠ ζητώντας λύσεις στα φοιτητικά προβλήματα. Σύντομα φοιτητές κι από άλλες σχολές μαζεύονται στο Πολυτεχνείο.
Στις 14 Νοέμβρη στις 7 το απόγευμα αποφασίζεται η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Το κίνημα αρχίζει να οργανώνεται. Φτιάχνεται Συντονιστική Επιτροπή κατάληψης. Σύντομα ξεκαθαρίζεται πως η λύση των φοιτητικών προβλημάτων συνδέεται άμεσα με την πτώση της χούντας. Οι φοιτητές στο μανιφέστο τους τονίζουν πως «τα προβλήματα σχετικά με τον εκδημοκρατισμό της Παιδείας και τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος δε λύνονται χωρίς την αλλαγή της συγκεκριμένης πολιτικής καταστάσεως. Αρχίζοντας έτσι πολιτικό αγώνα, οι φοιτητές και οι Έλληνες εργαζόμενοι καλούν τον ελληνικό λαό να συσπειρωθεί γύρω τους, ν’ αγωνισθεί μαζί τους ως την τελική νίκη». Σαν νίκη θεωρούν την «άμεση παύση του τυραννικού καθεστώτος της Χούντας και την παράλληλη εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας» η οποία «συνδέεται αναπόσπαστα με την εθνική ανεξαρτησία από τα ξένα συμφέροντα που χρόνια στήριζαν την τυραννία στη χώρα μας….Όλοι ενωμένοι στον αγώνα για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία». Έτσι, το αίτημα να πέσει η χούντα γίνεται κυρίαρχο. Στα πρώτα συνθήματα που ζητούν «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» προστίθενται κι εκείνα που απαιτούν «Δημοκρατία», «Έξω αι ΗΠΑ», «Έξω το ΝΑΤΟ» και καλούν το λαό που πεινά να πάψει να προσκυνά τη χούντα.
Την Πέμπτη 15 Νοέμβρη η εξέγερση παίρνει παλλαϊκό χαρακτήρα. Στο Πολυτεχνείο τοποθετούνται μεγάφωνα, στήνεται πρόχειρο νοσοκομείο, κυκλοφορεί η «Εφημερίδα του Ελεύθερου Πολυτεχνείου». Οι φοιτητές σταματούν τα τρόλεϊ, τα λεωφορεία, τα αυτοκίνητα και γράφουν πάνω τους αντιδικτατορικά συνθήματα. Σύντομα, ο χώρος γύρω από το Πολυτεχνείο είναι γεμάτος κόσμο από κάθε γωνιά της Αθήνας. Άλλοι ενώνονται με τους φοιτητές. Άλλοι απλά φέρνουν φάρμακα, κουβέρτες, τρόφιμα, χρήματα.
Η χούντα αποφασίζει να χτυπήσει. Το πρώτο αίμα βάφει τους δρόμους. Ο πρώτος νεκρός είναι ένα αγόρι αγνώστων στοιχείων. «Αναρχικό» τον χαρακτηρίζουν οι φονιάδες. Ακολουθεί κι άλλος «αναρχικός» ετών 17…
Σύντομα, η αστυνομία ζητά τη βοήθεια του στρατού. Στις 2 τα ξημερώματα του Σαββάτου τανκς φτάνουν στην πύλη του Πολυτεχνείου. Ο χρόνος σταματά. Είναι εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Όλοι κρατούν την ανάσα τους. Οι φαντάροι τρέμοντας περιμένουν τη διαταγή να χτυπήσουν τ’ αδέλφια τους. Οι φοιτητές κρατούν κι αυτοί την ανάσα τους. Η Ιστορία κρατά την ανάσα της. Και τότε…

Και τότε γαλονάδες πέσαν γιε μου
Κι είδα να δέρνουν, να σφυροκοπάνε.
Μας λένε οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι είναι εχθροί.
Μα τους Ρωμιούς Ρωμιοί να τους χτυπάνε;

Το πρωί του Σαββάτου το Πολυτεχνείο είναι άδειο, έρημο, καταστραμμένο. Μα δεν είναι νικημένο. Ανήκει πια στην Ιστορία. Είναι το σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα. Ένα μνημείο που θα θυμίζει σε όλους πως η αλήθεια και το δίκιο δεν πεθαίνουν. Πως «όσα γραπτά κι αν θα κάψουν στο φως δεν βάζουν φωτιά, όσες αλήθειες κι αν θάψουν λεύτερη μένει η καρδιά». Τα γεγονότα τρέχουν. Η χούντα σε λίγο θα πέσει. Προλαβαίνει όμως να διαπράξει το φριχτό έγκλημα εναντίον της Κύπρου. Ένα έγκλημα που σχεδιάστηκε κι αυτό από τα αφεντικά της τους αμερικάνους. Η μισή Κύπρος χαρίζεται στον Αττίλα με την ανοχή και τη συνενοχή των χουντικών «πατριωτών». Η αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού γεννά ελπίδες αλλαγής προς την πρόοδο. Όμως, ο αγώνας που κάποιοι θεωρούν δικαιωμένο, ακόμα συνεχίζεται.

Σήμερα, ο αγώνας για το ψωμί συνεχίζεται καθώς πάνω από δυο εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Πάνω από μισό εκατομμύριο νέοι σύμφωνα μόνο με τα επίσημα στοιχεία είναι καταγεγραμμένοι άνεργοι. Τα περήφανα γηρατειά του ΙΚΑ ζουν με μέσο ημερήσιο εισόδημα 11,5 ευρώ. Οι υπόλοιποι παλεύουν για μισθούς πείνας βλέποντας καθημερινά το εισόδημα τους να συρρικνώνεται για να διογκωθούν οι καταθέσεις στην Ελβετία μιας χούφτας εκδοτών, μεγαλοεργολάβων και αεριτζήδων.
Ο αγώνας για την Παιδεία κοντεύει να πάρει αμυντικό χαρακτήρα υπεράσπισης του κουτσουρεμένου χαρακτήρα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Μόλις 70.000 τελειώνουν το Λύκειο σε σύγκριση με τις 120.000 της περασμένης δεκαετίας. Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια διπλασιάζουν τα κέρδη τους χρόνο με το χρόνο. Μετά από 40 και πλέον χρόνια, το αίτημα του 15% για τη Παιδεία κοντεύει να εκπληρωθεί κατά το 1/3: την κάλυψη μόλις του 5% του προϋπολογισμού. Αιτία; Οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες για να στέλνονται τα στρατευμένα ελληνόπουλα να επιβάλλουν την τάξη των ΗΠΑ σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Ούτε ο αγώνας για Ελευθερία δικαιώθηκε. Το αντίθετο. Χρόνο το χρόνο οι κυβερνώντες μιμούνται τα έργα των χουντικών με αντεργατικούς νόμους, με καταστολή στηριγμένη σε βασιλικά και χουντικά διατάγματα.

Σήμερα, όπως και σε κάθε καμπή της Ιστορίας, πολλοί προσπαθούν να βάλλουν τις λαϊκές εξεγέρσεις σε μουσείο για να απονευρώσουν το χαρακτήρα τους. Θέλουν να μας πείσουν για «το τέλος της Ιστορίας» να μας πουν ότι στη σημερινή «πολυπλοκότητα» οι οργανωμένες αντιδράσεις στις αντιλαϊκές πολιτικές είναι ανέφικτες και εκτός τόπου και χρόνου. Ποντάρουν στη συσώρευση των ατομικών προβλημάτων που εμποδίζουν πολλούς να αντιληφθούν τους αίτιους και να εκφράσουν έμπρακτα τη διαμαρτυρία τους. Μιλούν για το εφικτό και το ανέφικτο. Κοινή συνισταμένη των προσπαθειών τους και τότε και τώρα είναι ο τρόμος τους για το ξύπνημα των λαϊκών αντιδράσεων.

Η λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη δεν ήταν μια ξαφνική ενέργεια ξεκομμένη στο χώρο και το χρόνο. Η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» ήταν ώριμο τέκνο της ανάγκης. Συνέχεια των ηρωικών αγώνων για εθνική ανεξαρτησία που δόθηκαν στα βουνά της Αλβανίας και στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας. «Παιδί» της περήφανης γενιάς της εθνικής αντίστασης, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ. Πήρε τη σκυτάλη από τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, τη γενιά του «1-1-4». Τα συνθήματα και τα αιτήματα είναι ίδια. Δίπλα στο «ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» εντονότατη ήταν η λαϊκή απαίτηση του Νοέμβρη για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. Να φύγουν «αι ΗΠΑ» και το ΝΑΤΟ ζητούσαν τότε. Με άλλα λόγια, να σταματήσει κάθε ξένη ανάμιξη στα εσωτερικά της χώρας και να μπορεί ο ελληνικός λαός να είναι κυρίαρχος και νοικοκύρης στον τόπο του. Το ίδιο ισχύει ακόμα περισσότερο και σήμερα.

Για δεκαετίες, πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν πως η εξέγερση ήταν αυθόρμητη, δηλαδή κάτι σαν μια εκδήλωση αγανάκτησης που απλά πήρε άλλη τροπή εξ αιτίας της βίαιης καταστολής της από τη χούντα. Το μόνο αυθόρμητο ήταν το μαζικό αγκάλιασμα της φοιτητικής εξέγερσης απ’ όλο το λαό επειδή ακριβώς ήταν σάρκα από τη σάρκα των δικών του αγώνων και αιτημάτων.

34 χρόνια τώρα πολλοί προσπάθησαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τη σημασία της εξέγερσης του Νοέμβρη. Άλλοι προσπάθησαν να καπηλευθούν τα οράματα του. Άλλοι προσπάθησαν να τον μετατρέψουν σε επέτειο με φανταχτερές φιέστες ώστε να γίνει άλλη μια γιορτή άλλη μια κατάθεση στεφανιού. Άλλοι προσπάθησαν να αμαυρώσουν την επέτειο με βανδαλισμούς. Κοινός στόχος όλων τους είναι να ξεχαστεί ο αγώνας και η θυσία του λαού για ένα καλύτερο αύριο. Να ξεχαστούν οι υπεύθυνοι του εγκλήματος κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Οι αμερικάνοι που χρόνια τώρα με κάθε τρόπο απαιτούν από τις ελληνικές κυβερνήσεις να σταματήσει η ματοβαμένη σημαία του Πολυτεχνείου να βαδίζει κάθε χρόνο προς το λημέρι του εγκληματία, την αμερικάνικη πρεσβεία. Θέλουν να ξεχάσουμε τα εγκλήματα που έκαναν σε βάρος μας για να δεχόμαστε ευκολότερα τα νέα τους εγκλήματα σαν αυτά που διέπραξαν κατά των λαών της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ.
Μάταια. Στο πείσμα όλων τους, το Πολυτεχνείο δεν μπαίνει σε μουσεία, δεν γίνεται άλλη μια επέτειος. Συνεχίζεται και πρέπει να συνεχίζεται από τους νέους κι απ’ όλους εκείνους που παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον ξέροντας πως αυτό «το Μέλλον δεν θα’ρθεί από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς!».


ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

1. ΚΟΜΝΗΝΟΣ Διομήδης του Ιωάννου, ετών 17, μαθητής. Σκοτώθηκε έξω από το Πολυτεχνείο στις 16/11, ώρα 22.15΄.
2. ΦΑΜΕΛΟΣ Βασίλειος του Παναγιώτου. Ετών 26. Σκοτώθηκε κοντά στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως στις 16/11 από σφαίρα.
3. ΕΓΚΕΛΕΝΤ Τόριλ, Νορβηγίδα σπουδάστρια. Σκοτώθηκε στην πλατεία Αιγύπτου στις 16/11, ώρα 23.30΄.
4. ΣΑΜΟΥΡΗΣ Γεώργιος του Ανδρέα, ετών 22, σπουδαστής. Σκοτώθηκε στις 16/11 τα μεσάνυχτα σε άγνωστο σημείο.
5. ΣΠΑΡΤΙΔΗΣ Αλέξανδρος του Ευστρατίου, ετών 16, μαθητής. Σκοτώθηκε στην οδό Κότσικα στις 17/11, ώρα 10.30΄.
6. ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ Μάρκος του Δημητρίου, ετών 23. Σκοτώθηκε σε πολυκατοικία της Πατησίων στις 17/11, ώρα 10.30΄.
7. ΚΑΡΑΚΑΣ Βασίλειος, ετών 43. Σκοτώθηκε στην πλατεία Αιγύπτου από σφαίρα στις 17/11, ώρα 13.00.
8. ΜΠΕΚΙΑΡΗ Βασιλική του Φωτίου, ετών 17. Σκοτώθηκε στην ταράτσα του σπιτιού της στις 17/11, ώρα 12.30΄.
9. ΘΕΟΔΩΡΑΣ Δημήτριος του Θεοδώρου, ετών 6. Σκοτώθηκε σε οδό στου Ζωγράφου από στρατιώτες που βρίσκονταν στο ναό του Αγίου Θεράποντος, στις 17/11, ώρα 13.30΄.
10. ΓΕΡΙΤΣΙΔΗΣ Γεώργιος του Αλεξάνδρου, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Σκοτώθηκε στις 17/11, ώρα 12.15΄από αδέσποτη σφαίρα άρματος ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία στα Νέα Λιόσια.
11. ΜΑΡΚΟΥΛΗΣ Νικόλαος του Πέτρου, ετών 25. Σκοτώθηκε από άρμα στην πλατεία Βάθης στις 17/11, ώρα 11.00.
12. ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ Στυλιανός, ετών 19, εργάτης. Τραυματίστηκε θανάσιμα μπροστά στον κινηματογράφο «Ελληνίς» στις 17/11, ώρα 10.00 από σφαίρα άρματος.
13. ΚΟΥΜΠΟΣ Ανδρέας του Στεργίου, ετών 63. Τραυματίστηκε σοβαρά από σφαίρα άρματος και πέθανε στην οδό Καποδιστρίου στις 18/11, ώρα 11.00.
14. ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ Μιχαήλ το Δημητρίου, ετών 20. Σκοτώθηκε Πατησίων και Στουρνάρα από σφαίρα πυροβόλου όπλου στο κεφάλι στις 18/11, ώρα 13.30΄.
15. ΠΑΝΤΕΛΕΑΚΗΣ Κυριάκος του Δημητρίου, ετών 45, δικηγόρος. Τραυματίστηκε από σφαίρα άρματος στην οδό Γλάδστωνος στις 18/11, ώρα 12.40΄και πέθανε αργότερα.
16. ΚΟΝΤΟΜΝΑΡΗΣ Σπύρος, δικηγόρος. Πέθανε από αέρια που έριχνε η αστυνομία στις 16/11.
17. ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ Αικατερίνη, ετών 75. Τραυματίστηκε σοβαρά από αδέσποτο βλήμα άρματος στις 17/11, ώρα 11.00΄και πέθανε αργότερα.
18. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ Δημήτριος, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Πέθανε από συγκοπή καρδιάς εξ αιτίας των αερίων.