Blogging for money ή money for (selling) nothing;

Η παρακάτω ιστορία αποτελεί μνημείο «ελευθερίας του λόγου» και θάκανε κι αυτόν ακόμα τον Γιόζεφ Γκαίμπελς να ριγήσει συγκινημένος από τα βάθη της κόλασης.

Το στόρι:

Σε site «ελεύθερης γνώμης» δημοσιεύεται συνέντευξη στελέχους διαφημιστικής εταιρίας. Λίγες μέρες μετά, στη στήλη σχολίων blogger αφήνει ένα σχόλιο στο οποίο εκφράζει την αισθητική αντίθεση στο πνεύμα της συγκεκριμένης διαφημιστικής εταιρίας. Σωστή ή όχι, είναι μια άποψη από κείνες που συνήθως πυροδοτούν συζητήσεις υποστηρικτών ή διαφωνούντων.

Η συνέχεια:

Η ομάδα των «ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών μπλόγκερς» επικοινωνεί με τη συγγραφέα του σχολίου και της ζητά να αφαιρέσει το σχόλιο επειδή είναι προσβλητικό και συκοφαντικό (προσέξτε «δημοκρατία»: δεν της το κόβουν, της ζητούν να το ΚΟΨΕΙ Η ΙΔΙΑ). Εκείνη αρνείται επικαλούμενη το δικαίωμα της γνώμης και τη δυνατότητα αντιλόγου. Σε λίγα λεπτά το σχόλιο κατεβαίνει και ο επιχειρούμενος διάλογος μετατρέπεται ξανά σε μονόλογο νεκροταφείου (Ναι! Σωστά καταλάβατε. Έκλεισε η δυνατότητα σχολιασμού στο συγκεκριμένο θέμα).

Τα συμπεράσματα:

1 Ελευθερία άποψης υφίσταται μόνο αν οι απόψεις σας ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ με τις δικές μας. Αν όχι, είστε μίζεροι και βδελυροί συκοφάντες.

2 Τώρα που το blogging έγινε «μόδα» και οι bloggers «κίνημα» δε μας χαλάει να φιλάμε το χέρι (= ελεύθερη άποψη) που (προς το παρόν) δεν μπορούμε να δαγκώσουμε. Τους ενσωματώνουμε μια χαρά στα μέτρα του κοπαδιού φροντίζοντας διακριτικά να ξεκόβουμε τα «κατσίκια».

3 Ακόμα και στο «ελεύθερο» και «ερασιτεχνικό» διαδίκτυο μπορούμε να προβάλουμε τις «αξίες» της πλαστικής κοινωνίας οι οποίες είναι θέσφατα και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

4 Μην έχετε ενοχές. Λογοκρίνετε ελεύθερα. Υπάρχει και «ιδεολογική» τεκμηρίωση από το δημιουργό του site «ελεύθερης γνώμης» ο οποίος λίγους μήνες πριν δήλωνε:

«... Η διαδικτυακή έκρηξη είναι ακόμη πιο σαρωτική από ό,τι έχουμε συνειδητοποιήσει -κάθε απόπειρα λογοκρισίας δεν αφορά πια τον λογοκριμένο, χαρακτηρίζει μόνο τον λογοκριτή. Αυτό είναι μια μεγάλη στιγμή στην ιστορία της έκφρασης, ένα είδος εφαρμοσμένης αναρχίας με την καλή έννοια: όλοι λένε αυτό που θέλουν, όπως θέλουν, όποτε θέλουν. Κι αυτό ιστορικά δεν έχει γυρισμό, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Μας αρέσει; Μάλλον ναι υπό όρους... όχι σε όλες τις λογοκρισίες. Τότε που υπήρχαν πέντε εφημερίδες και δύο κρατικά κανάλια, αυτό το σύνθημα είχε νόημα. Τώρα δεν έχει κανένα. Επιπλέον: αυτό δίνει χώρο στα ανώνυμα φασιστοειδή και στους ανώνυμους λούμπεν να δράσουν ανενόχλητοι. Άσε που ούτε η λέξη "λογοκρισία" είναι κυριολεκτική πια. Αν διαγράψω ένα φασίζον ρατσιστικό σχόλιο από το μπλοκ μου, δεν στερώ πια από κάποιον την ελευθερία να το εκφράζει. Μπορεί να το εκφράσει σε χιλιάδες άλλους τόπους. Απλώς δεν θέλω να κοπρίσει το σπίτι μου. Απλώς του βάζω πόρτα. Απλώς διαλέγω με ποιους πάω και ποιους αφήνω. Υπό αυτή την έννοια, είμαι υπέρ της "λογοκρισίας". Όταν κάτι με προσβάλλει ή με ενοχλεί, το σβήνω. Χωρίς ανεδαφικές ενοχές. Και αυτό κάνουν όλοι, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η λογοκρισία είναι ένα πρόβλημα ξεπερασμένο στον δυτικό κόσμο. Άλλα είναι τα προβλήματά μας».

Μπουμπούκι ο μπαγάσας, ε;

Το συμπέρασμα:

Άσε μας ρε ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΕ που ανακάλυψες τώρα την Αμερική! Λες και το σύστημα θα σου πρόσφερε απλόχερα τα υλικά για να το υπονομεύσεις. Αυτά μπορεί να σου τα πουλήσει (όταν δεν έχει άλλο προϊόν για εκποίηση) αλλά ΤΣΑΜΠΑ δε θα στα δώσει ΠΟΤΕ!!! Προς το παρόν επιχειρεί το Blogging for money για να κερδίσει money for (selling) nothing.

---

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι ένα σχόλιο στο ποστ «LIFO, πόσο free press είσαι?» όπου η NIEMANDSROSE διηγείται την περιπέτεια της. Προτίμησα να τα πω ως εισαγωγή πριν το δείτε.