Αντί πανηγυρικού της ημέρας
«Από της 6ης πρωινής της σήμερον η Ελλάς ευρίσκεται εις εμπόλεμον κατάστασιν προς την Ιταλίαν.. Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως επί της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».
Έτσι, πριν από 67 χρόνια, ξεκινούσε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Ένας πόλεμος που οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί και των δυο χωρών περίμεναν πως θα τελειώσει μέσα σε λίγες μέρες με νίκη των ιταλικών όπλων. Όμως, κανείς τους δεν είχε υπόλογίσει έναν αστάθμητο παράγοντα.
Την αγάπη αυτού του λαού για λευτεριά, πρόοδο και κοινωνική προκοπή. Ενός λαού που, τέσσερα χρόνια, στέναζε κάτω από το φασιστικό ζυγό του Μεταξά. Κι όμως, τούτης της γης οι κολασμένοι ήταν αυτοί που σάλπισαν πρώτοι το μήνυμα της αντίστασης ενάντια στον ξένο και ντόπιο φασισμό. Λίγες ώρες μετά την φασιστική επίθεση στην ελληνοαλβανική μεθόριο ο δεσμώτης ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης θύμισε στους έλληνες εργάτες το καθήκον τους:
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είνε και θα είνε μια καινούρια Ελλάδα, της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάνε νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
Η συνέχεια λίγο-πολύ γνωστή. Ο κομμουνιστής ηγέτης «τιμήθηκε» γι’ αυτή του την ενέργεια με την άμεση μεταφορά του στο κολαστήριο του Νταχάου από τους Ναζί που τον παρέλαβαν από τους «έλληνες» του Μανιαδάκη. Όμως, η σπίθα είχε ανάψει.
Οι έλληνες εργάτες πολέμησαν ξυπόλυτοι και πεινασμένοι στα αλβανικά βουνά και πέτυχαν το θαύμα: έτρεψαν τους εισβολείς σε υποχώρηση. Λίγους μήνες αργότερα που η χώρα, νικημένη «σε άνιση μάχη κι αγώνα» από δυο στρατούς έπεσε στα χέρια του ναζισμού, οι ίδιοι «κολασμένοι» ανέβηκαν στα «άπαρτα βουνά» και την ελευθέρωσαν από το γερμανοϊταλικό ζυγό. Επιχείρησαν να το κάνουν και ενάντια στους αγγλοαμερικάνους κατακτητές αλλά αυτή η μάχη ήταν ακόμα πιο άνιση.
Η «καινούρια Ελλάδα, της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό» είναι η διαθήκη που μας άφησαν.
Ο αγώνας αυτός 67 χρόνια τώρα περιμένει δικαίωση. Από μας και τα παιδιά μας.
free player from mysplayer.com
12 χόρεψαν μαζί του:
Ο αγώνας δικαιώθηκε...
Οι συνεργάτες των γερμανών και οι μαυραγορίτες μπήκαν στη βουλή κι ανέλαβαν υπουργεία...Έγιναν βιομήχανοι, επιχειρηματίες.
Όσοι αντιστάθηκαν τους έβαλαν να χτίζουν πέτρα-πέτρα τους "νέους Παρθενώνες" στη Μακρόνησο και στ' άλλα ξερονήσια.
----------------
Τι ωραίο τραγούδι...
Εκεί στο τέλος με κάνει κι ανατριχιάζω πάντα:
«Έλα και πάρτη μόνος σου την λευτεριά
με τραγούδια όπλα και σπαθιά»
@ A.F.Marx:
Κι εμένα απ' όλα τα τραγούδια της εποχής αυτό με συγκινεί περισσότερο ακριβώς γι' αυτό το στίχο. Τον θεωρώ συνέχεια του "Ύμνου στην Ελευθερία".
ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας ή καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους τού ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας ή Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη τού ήλιου που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει : εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις ;
Βλέπω τα έθνη, άλλοτε; αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.
- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
- Βλέπω την αλληλουχία τών κρυφών νοημάτων.
Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία πού την είπανε ' Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. ' Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι πού ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμα ή μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες τής 'Αγοράς. Και θα αγαναχτήσει το κορμί τής πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. Και θα γίνει κατήγορος ή πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα πού υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας. Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας : εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις ;
- Βλέπω τα χρώματα τού Υμηττού στη βάση την ιερή τού Νέου Αστικού μας Κώδικα.
- Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της , Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.
- Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.
- Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους τού ανθρώπου. 'Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. ' Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και τού μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή, που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και τού λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας : εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις ;
Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της , Αναστάσεως.
- Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.
- Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
- Βλέπω τις κανονιοφόρους τού Έρωτα.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη τού ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, πού να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων !
Νομίζω μέρα που είναι είναι πιο επίκαιρο....
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
(1920-1998)
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
Η άμυνα των αγωνιστών ήταν σπουδαία. Από κάθε άποψη. Αξίζουν κάτι παραπάνω και πιο ουσιαστικό από μια στεγνή παρέλαση.
@ Ερυθρέ και Ανώνυμε: σας ευχαριστώ που κοσμήσατε λογοτεχνικά το post.
@ Melina: Το μόνο που δεν χρειάζονται οι αγωνιστές είναι παρελάσεις, λογίδρια και φανφάρες.
Γράψε με κόκκινο μελάνι να σκεπάσει το γαλανόλευκο που μας έχουν ποτίσει μέχρι τα μπούνια.
@ NIEMANDSROSE:
Τριανταφυλλάκι, το πρόβλημα δεν είναι το χρώμα από το μελάνι. Είναι αυτά που γράφονται. Μ' όποιο χρώμα κι αν τα γράφουν. Αυτά πρέπει να "σβήσει" η γομολάστιχα μας.
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τους αγωνιστές είναι να πάρουμε τη σκυτάλη που μας τείνουν.
ΣΣ: Σε αφιέρωμα της ΕΤ 1 είδα να μιλά ο γιος του δοσίλογου Γώργιος Ράλλης. Τι τρυφερός άνθρωπος αλήθεια! Λυπήθηκε που αναγκάστηκε να σκοτώσει το άλογό του. Του διέφυγαν οι νεκροί του αγώνα(έλα μωρέ με την πλέμπα τώρα!) και οι νεκροί από τα χέρια των γερμανοτσολιάδων
@ αριστερό εξτρέμ:
Εσείς οι αναρχοκομμουνισταί ξέρετε πόσο κοστίζει αυτό το ευγενές τετράποδο; Ξέχασα, μόνο από φάμπρικα ξέρετε, Βύθουλες.
Με την ευκαιρία: Είναι πια καιρός να γίνει ένα ιστορικό αφιέρωμα στους ήρωες που αντιστάθηκαν στον Άξονα από την ερημιά του Καΐρου, την υγρασία του Λονδίνου, την αφιλόξενη Νέα Υόρκη και το παγωμένο Γκστάαντ την ώρα που το ρεμπέτ ασκέρ κοπροσκύλιαζε 4 χρόνια στον Όλυμπο, τον Παρνασσό και τη Γκιώνα.
Υπογράφω με κάτι δικό μου:
Όταν η ιστορική μνήμη
μετατρέπεται σε ξεθωριασμένη ανάμνηση,
τα φαντάσματα του παρελθόντος
ξεπηδούν απειλητικά
από τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες.
@ The Son of Nothing:
Συμφωνώ. Με το δικό σου τρόπο θυμίζεις πως οι λαοί που ξεχνούν το παρελθόν τους είναι υποχρεωμένοι να το ξαναζήσουν
Δημοσίευση σχολίου