La lucha continua

Πολύ μεγάλη συζήτηση έγινε για τον τρόπο που πολλά ΜΜΕ κάλυψαν την προεκλογική περίοδο. Τι ανέδειξαν και τι απέκρυψαν. Ποιους ανέδειξαν και ποιους απέκρυψαν.
Αμέσως μετά τις εκλογές, τα φοβερά θέματα που «έπαιξαν» και συνεχίζουν να «παίζουν» στα κανάλια είναι: Η κρίση (με ή χωρίς εισαγωγικά) στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, τα νέα μοντελάκια των νέων εθνοπατέρων και εθνομητέρων και οι πολιτικές ανησυχίες των καλλιτεχνών μας.

Πρόσφατα, ξεσκαρτάροντας τα αρχεία μου, βρήκα μια επιστολή. Γράφτηκε πριν 5 χρόνια, το Νοέμβρη του 2002. Απευθύνεται προς τον Πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ. Συντάκτης της ο αδικοχαμένος δημοσιογράφος των «Νέων» (παλιός φίλος και κάποτε συνεργάτης) Γιάννης Ε. Διακογιάννης. Νομίζω πως αξίζει να της ρίξουμε μια προσεκτική ματιά. Δεν έχει χάσει καθόλου την επικαιρότητα της.

«Αγαπητέ κύριε πρόεδρε. Θα ήθελα να επαναφέρω μία πρόταση, την οποία σας είχα κάνει πριν από ένα χρόνο και αφορούσε στη διοργάνωση ενός διεθνούς συμποσίου με θέμα "ΜΜΕ και Πόλεμος". Οι εξελίξεις στο Κυπριακό, αλλά και το θέμα της τρομοκρατίας, όσα ζήσαμε όλοι μας τους τελευταίους μήνες, ίσως δίνουν τη δυνατότητα της διεύρυνσης αυτής της συζήτησης. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, αυτό το διεθνές συμπόσιο, με τη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων παραγόντων των Μέσων Ενημέρωσης και της Πολιτικής, να αφορούσε "Τα ΜΜΕ στα μεγάλα θέματα". Πρόσφατα ερεθίσματα προέρχονται: Πρώτον, από το θέμα της τρομοκρατίας και τον συνεχή βομβαρδισμό της κοινής γνώμης με "ειδήσεις" απίθανης προέλευσης, που συσκότισαν, παρά φώτισαν την υπόθεση και παραπλάνησαν σε πολλές περιπτώσεις την κοινή γνώμη, την ώρα που ένα τεράστιο εθνικό ζήτημα - το Κυπριακό - βρισκόταν σε εξέλιξη, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Το "αστείο" στην "ιστορία" της τρομοκρατίας είναι ότι, ενώ η κοινή γνώμη "δέχτηκε" για μήνες απίστευτες "πληροφορίες", και θα μπορούσε πλέον, λόγω της επικείμενης δίκης, από "πρώτο χέρι" να μάθει τι συνέβη, από "πρωταγωνιστές" όλων των πλευρών της υπόθεσης, ο κόσμος (αναγνώστες, τηλεθεατές, ακροατές) βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα νομοσχέδιο που βάζει απίθανους φραγμούς στη ροή πληροφόρησης. Δεύτερον, από την κάλυψη (από τα ΜΜΕ) του Κυπριακού ίσως θα πρέπει να συζητηθεί π.χ. εάν "πουλάνε" περισσότερο δημοσιογραφικές εκπομπές με καλλιτέχνες "σκυλάδικων" από συζητήσεις για το Κυπριακό. Όπως, επίσης, θα είχε ενδιαφέρον να συζητηθούν θέματα παρεμπόδισης της ελεύθερης ροής πληροφόρησης για ένα τόσο μεγάλο εθνικό ζήτημα. Ασφαλώς, με το θέμα αυτό συνδέονται και ορισμένα ζητήματα, που άπτονται και του ίδιου του δημοσιογραφικού λειτουργήματος και που σ' ένα τέτοιο συμπόσιο θα έπρεπε να θιγούν, λόγω της μεγάλης σχέσης τους. Άλλωστε, για μία κοινότητα 3.000 δημοσιογράφων θα είχε ενδιαφέρον να καταγραφούν ορισμένες "ιστορίες", οι οποίες έχουν για πρωταγωνιστές κάπου το 1 - 3% από αυτούς, μία πολύ μικρή "ομάδα", η οποία δίνει το "χρώμα" στην ενημέρωση του ελληνικού λαού. Εσείς, κύριε πρόεδρε, και το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ γνωρίζετε ασφαλώς απείρως περισσότερα από εμένα γύρω από αυτά τα ζητήματα - λόγω μακράς διακονίας στα ΜΜΕ - τα οποία θα μπορούσαν να συζητηθούν στα πλαίσια ενός τέτοιου συμποσίου. Θα μπορούσα κι εγώ - κάνοντας μερικές αφαιρέσεις έτσι ως υπόθεση εργασίας - να πω ότι σε μία φανταστική χώρα, ας την αποκαλέσουμε "Σουαζιλανδιστάν", ίσως θα είχε ενδιαφέρον να μάθει η κοινή γνώμη ορισμένα ζητήματα.
Π.χ. εάν, πώς και γιατί μπορεί ένα κόμμα που έχει ζητήσει και έχει λάβει στοιχεία, μέσω της κοινοβουλευτικής οδού, για ορισμένους "προπαγανδιστές, κρατικοδίαιτους δημοσιογράφους", να τα αποκρύπτει από το Κοινοβούλιο. Εάν μπορεί ένα άλλο κόμμα να διαφθείρει και να εξαγοράζει ορισμένους για να ποδηγετεί την κοινή γνώμη, να τρομοκρατεί και να περιθωριοποιεί ουσιαστικά την πλειονότητα του δημοσιογραφικού κόσμου και να αποκρύπτει την αλήθεια από το λαό.
Εάν και πώς μπορεί να ασκούν έλεγχο της εξουσίας εκείνοι που την υπηρετούν, αντί αδρής αμοιβής από πολλές "κρυφές" και "φανερές" θέσεις της.
Εάν και με ποιο τρόπο μπορούν να διοχετεύονται μυστικά κονδύλια σε ορισμένους δημοσιογράφους, την ίδια ώρα μάλιστα που αξιόλογοι συνάδελφοί τους είναι άνεργοι ή αντιμετωπίζουν την απειλή της απόλυσης ή "ζουν" με χαμηλότατες αποδοχές.
Εάν και πώς μπορεί να αποκρύπτεται το πραγματικό "πόθεν και πώς έσχες" των λειτουργών των ΜΜΕ.
Φυσικά, τα θέματα που παραπάνω έθεσα αφορούν σε μία φανταστική χώρα, την οποία όλως τυχαίως αποκάλεσα "Σουαζιλανδιστάν". Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ θα μπορούσε για ένα τέτοιο μεγάλο συμπόσιο να θέσει τις δικές του πτυχές και παραμέτρους για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, για την οποία όλοι - φαντάζομαι - θέλουμε να μην αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Ας ανοίξει, λοιπόν, μία δημόσια συζήτηση. Νομίζω ότι αυτό θα βοηθούσε στην ελευθεροτυπία και στη δημοκρατία. Με εκτίμηση».

ΥΓ: Ο Γ. Ε. Διακογιάννης έφυγε στις 16/12/2006 νικημένος από τον καρκίνο. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του ασχολήθηκε με το blogging. Έφτιαξε ένα blog http://diakogiannis.blogspot.com/. Πρόλαβε μόνο να γράψει ένα post: La lucha continua (Ο αγώνας συνεχίζεται).