Στις 16 Σεπτέμβρη ελπίδα για δυνατή αντιπολίτευση

Επιτέλους ανακοινώθηκε η ημερομηνία των εκλογών. Στις 16 Σεπτέμβρη, λοιπόν, θα πάρει τέλος η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που κράτησε πάνω από χρόνο.

Το ερώτημα είναι «θ’ αλλάξει τίποτα από τις 17/9;». Η απάντηση είναι ανάλογη με τις προσδοκίες του καθενός.

free player from mysplayer.com

Όσοι προσδοκούν αλλαγή προσώπων στα έδρανα της βουλής μπορεί να δουν κάποιες αλλαγές. Φυσικά, μιλάμε για το πολύ 10% των «εθνοπατέρων» και «εθνομητέρων» καθώς το υπόλοιπο 90% είναι «ρεζερβέ» από μέλη των λεγόμενων «πολιτικών τζακιών».

Αυτοί που περιμένουν αλλαγή της κυβέρνησης είναι μάλλον όσοι το 2004 έχασαν τις θέσεις τους σε δημόσιους οργανισμούς και επιζητούν τώρα να τις πάρουν πίσω. Αντίστοιχα, οι μετά το 2004 βολευθέντες θα ήθελαν τη διατήρηση του σημερινού status quo.

Το δύσκολο ερώτημα είναι άλλο: «θα υπάρξει αλλαγή πολιτικής;». Εδώ υπάρχουν δυο ενδιαφερόμενοι. Από τη μια οι έχοντες και κατέχοντες που θα ήθελαν ακόμα περισσότερο «μέλι» σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Από την άλλη, οι εξαθλιωμένοι μισθωτοί και συνταξιούχοι που ευελπιστούν να καλυτερέψει οικονομικά η θέση τους.

Όπως μας έχουν ήδη προϊδεάσει και οι δυο μνηστήρες του Μαξίμου, αλλαγή πολιτικής θα υπάρξει, όποιος κι αν βγει. Οι έχοντες θα αποκτήσουν περισσότερα και οι εξαθλιωμένοι θα εξαθλιωθούν ακόμα πιο πολύ μέχρι να φτάσουν στα όρια της βιολογικής εξαφάνισης.

Με αυτή την έννοια, οι εκλογές δεν πρόκειται να φέρουν κάτι καλό για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Το αντίθετο: όποιος κι αν «νικήσει» χαμένοι θα είναι εκείνοι καθώς ο χειμώνας που έρχεται προβλέπεται καυτός: το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό έρχονται, οι εργασιακές σχέσεις θα επιδεινωθούν. Κι όποιος αντέξει.

Είναι φανερό πως για τη μεγάλη μάζα του εκλογικού σώματος είναι αδιάφορο αν στα κυβερνητικά έδρανα θα κάθονται γαλάζια ή πράσινα οπίσθια. Αυτό που ενδιαφέρει –κυρίως για την επόμενη μέρα- είναι η δύναμη της αντιπολίτευσης (ο όρος υπονοεί την πραγματική αντιπολίτευση που θα θέλει και θα μπορεί να στέκεται εμπόδιο στα κυβερνητικά μέτρα και στη βουλή αλλά και στους δρόμους της αντίστασης που, μοιραία, θα μεταφερθεί η σύγκρουση). Αυτό το σημείο είναι το μόνο που μένει να κριθεί στις εκλογές.

Λύσεις του τύπου «όλοι ίδιοι είναι, εγώ θα ρίξω λευκό» εξυπηρετούν τα σχέδια του όποιου 1^ου κόμματος. Το ίδιο και οι «ψήφοι διαμαρτυρίας» σε περίεργα και γραφικά ψηφοδέλτια (τύπου Λεβέντη και Βεργή) που εμφανίζονται κάθε τετραετία. Για να μην πούμε για σχηματισμούς που σαν κισσοί επιχειρούν να αναρριχηθούν σε γαλάζιες ή πράσινες «αυλές».

Όλες αυτές οι ψήφοι δεν επηρεάζουν την κυβέρνηση αλλά αδυνατίζουν την αντιπολίτευση. Ποια αντιπολίτευση; Όσοι αναρωτιούνται ακόμη, έχουν λιγότερο από 30 μέρες να τη γνωρίσουν παρακολουθώντας είτε αυτό το blog είτε μια πλειάδα «αδελφών» και συναγωνιστών bloggers. Υπάρχουν, βέβαια, και πιο επίσημα μέσα.

Το μουσικό θέμα που ακούτε είναι ένα απόσπασμα από το τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου «Εκλογές-Μαντινάδα» (που γράφτηκε πριν 30 χρόνια αλλά ακόμη είναι επίκαιρο) και ένα μικρό απόσπασμα από το τραγούδι «Ο παλιάτσος κι ο ληστής» (επίσης του Σαββόπουλου). Γι’ αυτό το μιξάζ ονομάστηκε «Εκλογές παλιάτσων και ληστών».