Ας κάνουμε το έγκλημα πιο ατιμωτικό, δημοσιοποιώντας το

Για να μην ξεχνιόμαστε. Κλείνουν σήμερα 62 χρόνια από το μεγαλύτερο εν ψυχρώ μαζικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: το σφαγιασμό χιλιάδων αθώων αμάχων στο Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου 1945. Τρεις μέρες πριν, στις 6 Αυγούστου 1945, είχε προηγηθεί η σφαγή της Χιροσίμα. Οι δολοφόνοι αμερικανοί είναι οι μοναδικοί στην Ιστορία που χρησιμοποίησαν άσκοπα (σ.σ. χωρίς κανένα στρατιωτικό λόγο) όπλα μαζικής καταστροφής κατά της ανθρωπότητας. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Στις 8.15 το πρωί της 6ης Αυγούστου 1945 το αμερικανικό βομβαρδιστικό Enola Gay πυροδοτεί το «Litlle Boy», μια βόμβα πλουτωνίου βάρους 5 τόνων, πάνω από την Χιροσίμα, μια ιαπωνική πόλη χωρίς ιδιαίτερο στρατιωτικό ενδιαφέρον. Το «αγοράκι» εκρήγνυται 580 μέτρα πάνω από έδαφος αναπτύσσοντας θερμοκρασία της τάξης των 1.000.000 ο C . Πάνω από 70.000 πολίτες εξαϋλώνονται σε δευτερόλεπτα. Αυτοί είναι οι τυχεροί. Πολλές χιλιάδες άτυχοι τραυματίζονται και πεθαίνουν τα επόμενα χρόνια είτε από τα τραύματα τους είτε από τις παρενέργειες της ακτινοβολίας. Επί του συνόλου των θανάτων εκτιμάται ότι το 60% οφείλεται στην αρχική θερμοκρασία (από ακαριαία ολική εξαέρωση ή τήξη του σώματος μέχρι εγκαύματα), το 20% από μηχανικό τραυματισμό από το ωστικό κύμα (καθαυτό έκρηξη) και το υπόλοιπο 20% από τη ραδιενέργεια. Από το 1945 μέχρι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ακόμα έχουν πεθάνει από ασθένειες που προκάλεσε η έκρηξη της βόμβας, οι περισσότεροι από λευχαιμία, λέμφωμα, καρκίνο των πνευμόνων και άλλα είδη καρκίνου Τα συνολικά θύματα ξεπερνούν κατά πολύ τις 350.000. Εδώ δεν υπολογίζονται οι επόμενες γενιές βασανισμένων από τις τερατογενέσεις και τα άλλα προβλήματα.
Στις 9 Αυγούστου 1945, στις 11.02 π.μ. ένα βομβαρδιστικό πυροδοτεί τον «Fat Man» μια βόμβα ουρανίου, πολύ πιο δυνατή από τη βόμβα πλουτωνίου που έπληξε τη Χιροσίμα. Το Ναγκασάκι γίνεται η δεύτερη πόλη-θύμα. Ο «χοντρός» σκότωσε άμεσα περί τους 40.000 ανθρώπους. Σύμφωνα με αμερικανικές στατιστικές, ο τελικός απολογισμός ήταν 73.884 νεκροί, 74.909 τραυματίες και 120.820 ασθενείς (προσβληθέντες από τη ραδιενέργεια). Από τη βόμβα, καταστράφηκε το 30% του Ναγκασάκι.
Πολλά ειπώθηκαν για την «αναγκαιότητα» αυτού του εγκλήματος. Το πιο γελοίο ήταν πως «επέσπευσε» τη λήξη του πολέμου σώζοντας έτσι πολλές ζωές. Αυτό ίσως να γινόταν πιστευτό αν υπήρχε μόνο η Χιροσίμα. Όμως το Ναγκασάκι απέδειξε πως επρόκειτο για στυγνό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας για το οποίο κανένας δε λογοδότησε σε κανένα δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης ή Χάγης.
Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν αποτελούσαν σημαντικούς στρατιωτικούς στόχους. Οι βόμβες είχαν στόχο τη θανάτωση όσων το δυνατόν περισσότερων βιομηχανικών εργατών, ώστε να ενισχυθεί το αίσθημα πανικού στον πληθυσμό. Μετά τον πόλεμο, ο επικεφαλής του στρατιωτικού επιτελείου του Τρούμαν, ναύαρχος Ουίλιαμ Φάλον, δήλωσε: «Η χρήση αυτού του βάρβαρου όπλου στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι δεν βοήθησε αποφασιστικά τον πόλεμό μας κατά της Ιαπωνίας. Οι Ιάπωνες είχαν ήδη ηττηθεί και ετοιμάζονταν για συνθηκολόγηση. Χρησιμοποιώντας πρώτοι την ατομική βόμβα, υιοθετήσαμε ηθικά πρότυπα προσήκοντα στους βαρβάρους του Μεσαίωνα».
Ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ περιέγραψε στα απομνημονεύματά του πώς αντέδρασε όταν έμαθε από τον υπουργό Πολέμου, Χένρι Στίμσον, για τη χρήση της ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία: «Κατά τη διάρκεια της απαγγελίας των σχετικών στοιχείων από τον Στίμσον, ένιωσα αίσθημα κατάθλιψης και του εξέθεσα τις αντιρρήσεις μου, πρώτον, επειδή η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και για τον λόγο αυτό η χρήση της βόμβας ήταν εντελώς περιττή και –δεύτερον– επειδή πίστευα ότι η χώρα μας θα έπρεπε να αποφεύγει να σοκάρει τον κόσμο με τη χρήση ενός όπλου, το οποίο δεν ήταν πλέον απαραίτητο για τη σωτηρία αμερικανικών ζωών».
Αντί να ακούσει τις συμβουλές των μυστικών της υπηρεσιών, η Ουάσιγκτον έσπευσε να χρησιμοποιήσει την ατομική βόμβα την 6η και την 8η Αυγούστου, ημερομηνίες κατά τις οποίες οι Σοβιετικοί είχαν προγραμματίσει την εισβολή τους στην Άπω Ανατολή. Για τη «σύμπτωση» αυτή, πολλοί ιστορικοί θεωρούν υπεύθυνο τον Χ. Τρούμαν, που ήθελε ο πόλεμος να τελειώσει με σαφή επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ απέναντι στον απειλητικό τους σοβιετικό σύμμαχο. Κείνες τις μέρες του Αυγούστου του 1945 η κυβέρνηση των ΗΠΑ τέθηκε επικεφαλής στη λίστα των μεγαλύτερων εγκληματιών της ανθρωπότητας. Έναν «τίτλο» που όλα αυτά τα χρόνια φρόντισε να τον διατηρήσει στην Κορέα, το Βιετνάμ, την Καμπότζη τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ...
Πάνω από 6 δεκαετίες οι δυο μαρτυρικές πόλεις δεν έχουν γιατρέψει τα τραύματα τους. Κατέχουν τη θλιβερή ιστορική «πρωτιά» να είναι τα θύματα της παλιανθρωπιάς και της θρασυδειλίας μιας χώρας που φοβάται τον πόλεμο σώμα με σώμα προτιμώντας τις εν ψυχρώ εκτελέσεις με τηλεχειρισμό (άλλωστε η μόνη φορά που αναγκάστηκαν οι ΗΠΑ να πολεμήσουν με στρατό κατέληξε στο φιάσκο του Βιετνάμ. Έκτοτε, «πολεμούν» βομβαρδίζοντας).
Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι θα θυμίζουν πάντα το μεγάλο έγκλημα. Όπως και οι χιλιοβασανισμένοι χιμπακούσα (οι επιζώντες των εκρήξεων που έζησαν μια μαρτυρική «ζωή» σημαδεμένοι στο σώμα και την ψυχή). Οι «χιμπακούσα», ζουν και θυμίζουν στους λαούς το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Ζουν, για να θυμίζουν ότι αν οι λαοί δεν αντιδράσουν, η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών μπορεί και πάλι να μη διστάσει..
Σε πείσμα όσων θέλουν να ξεχάσουμε και να στρογγυλέψουμε τα γεγονότα του παρελθόντος, εμείς οφείλουμε να θυμόμαστε. Και να το φωνάζουμε. Όπως τόνιζε ο Μαρξ: «Ας κάνουμε το έγκλημα πιο ατιμωτικό, δημοσιοποιώντας το»!

free player from mysplayer.com