ΚΚΕ! Με τη δύναμη 82 «ίππων» στις «μηχανές» του

Ναι! Πανηγυρίσαμε το 8,2% του ΚΚΕ. Την άνοδο του Κόμματος πάνω από 2 εκατοστιαίες μονάδες. Όχι σαν τους αφιονισμένους χουλιγκάνους με τις πλαστικές σημαίες στο Σύνταγμα που δεν ήξεραν γιατί πανηγύριζαν. Εμείς ξέρουμε. Είναι η επιβράβευση των θέσεων μας, της στάσης μας, των αγώνων μας μέσα στην εργατική τάξη.
Ναι! Αισιοδοξούμε! Ο δικομματισμός δεν έχασε πολύ έδαφος (ιδιαίτερα ο ένας του πόλος). Φάνηκε, όμως, πως δεν είναι ανίκητος και νομοτελειακός.
Ναι! Μας δίνει δύναμη το πλησίασμα καινούριων ψηφοφόρων στο ΚΚΕ.
Ναι! Για λίγες ώρες επιτρέψαμε στους εαυτούς μας τη χαρά εκείνων που βλέπουν τους αγώνες τους να πιάνουν τόπο, τη σύντομη ανάπαυση του πολεμιστή μετά από μια νικηφόρα μάχη.

Αλλά…

Τα πανηγύρια τέλειωσαν το ξημέρωμα της Δευτέρας.
Μια μικρή μάχη κερδίθηκε. Όχι ο πόλεμος!
Ο δικομματισμός παραμένει σε ανεπίτρεπτα επίπεδα. Ο ένας του πόλος αδυνάτισε μόνο κοινοβουλευτικά. Ο άλλος του πόλος μπορεί να ανακάμψει με μια εναλλαγή προσώπων αν εμείς δε συνεχίσουμε να αποκαλύπτουμε τη δεξιά πολιτική του.
Η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχιστεί και με 152 βουλευτές όπως και με 165. Θα ’ναι λάθος να πιστέψουμε πως η μικρή τους πλειοψηφία θα τους κάνει προσεκτικούς ή φιλολαϊκότερους. Το αντίθετο! Θα γίνουν σκληρότεροι.
Η τάση συμβιβασμού και καλλωπισμού του συστήματος είναι παρούσα και αποθρασυμένη. Θα δυσκολέψει περισσότερο τα βήματα μας για πλατιά ενότητα του λαϊκού κινήματος.
Τα μηνύματα των εκλογών πρέπει να μελετηθούν πολύπλευρα χωρίς ενθουσιασμούς και υπεροψίες ή αυταρέσκειες. Να προσαρμόσουμε τη δράση μας μέσα στο κίνημα στις νέες συνθήκες.
Οι άνθρωποι που έκαναν το βήμα προς το ΚΚΕ δε μας έδωσαν «λευκή επιταγή» ούτε μας ψήφισαν για τα ωραία μας μάτια. Έβαλαν στα χέρια μας τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι πικραμένοι κι απογοητευμένοι από τους άλλους και σε μας δε θα δώσουν περιθώρια ανοχής. Οι ευθύνες μας είναι τεράστιες. Δεν πρέπει να τους δώσουμε στιγμή την εντύπωση πως έκαναν ένα ακόμα λάθος και να επιστρέψουν στον έναν ή τον άλλο δικομματικό συνεταίρο.
Οι επόμενοι μήνες και χρόνια θα είναι κρίσιμα και γι’ αυτούς και για μας και για το κίνημα. Είναι ώρες ευθύνης.
Γι’ αυτό, καλή η ικανοποίηση και η αισιοδοξία, αλλά πέρασαν.
Το 2004 λέγαμε πως «έχουμε αγώνα αύριο».
Τώρα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τον «αγώνα σήμερα». Και μάλιστα πιο δυνατά, πιο ορμητικά, πιο αποτελεσματικά.
Με τη δύναμη των 82 «ίππων» που βάλαμε στις «μηχανές» μας!