Φιλανθρωπία - φο μπιζού

Του Νίκου Μπογιόπουλου από το «Ριζοσπάστη»:

Κατ' αρχάς να το ξεκαθαρίσουμε: Δεν έχουμε τίποτα το προσωπικό με την κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Έχουμε, όμως, σαφέστατη πολιτική διαφωνία με την κάθε φιλάνθρωπη κυρία ή κύριο που αφού έχουν χορτάσει το παντεσπάνι και τα χαβιάρια τους, κατόπιν αναζητούν στη φιλανθρωπία το εισιτήριο - ένα εισιτήριο με πολύ φτηνό είναι η αλήθεια αντίτιμο - για να αυτοδιαφημιστούν σαν πρωταγωνιστές κάποιων σικέ παραστάσεων περί «ανθρωπιάς».

Έχουμε τεράστιο ιδεολογικό πρόβλημα, με αυτή την τακτική που επιδιώκει να καταστήσει σαν «αξίωμα» στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου, του εργαζόμενου, του αναξιοπαθούντος ότι τα δικαιώματά του είναι μια υπόθεση που επαφίεται στον πατριωτισμό κάποιων καλών - και κατά τεκμήριο πάμπλουτων ανθρώπων - οι οποίοι έρχονται να συνεγείρουν με το παράδειγμα και την εθελοντική προσφορά τους τις συνειδήσεις του «κοσμάκη». Ο «κοσμάκης», δε, καλείται να καταθέσει τον οβολό του για την ανέγερση γηροκομείων, νοσοκομείων και ορφανοτροφείων και με βάση την ανταπόκρισή του στα καλέσματα αυτού του «φο» ουμανισμού να υποστεί εντέχνως τη... βαθμολόγηση της ανθρωπιάς του (!) από αυτούς που στα εργοστάσιά τους του φέρονται σαν σκλάβο!

Νιώθουμε απόλυτη ηθική, ιδεολογική και πολιτική αντιπάθεια προς κάθε προσπάθεια οι εκπρόσωποι του κράτους, αυτοί που ευθύνονται για το ότι δεν υπάρχουν νοσοκομεία, να παρελαύνουν με καρφιτσωμένα χαμόγελα σε δήθεν μαραθωνίους αγάπης, που δεν είναι παρά μαραθώνιοι με μία και μόνη επιδιωκόμενη «αγαθοεργία»: Να ρετουσάρουν το κοινωνικό προφίλ ατόμων που θα έπρεπε να απολογούνται για την αναλγησία τους, πολιτικών φορέων που θα έπρεπε να δίνουν εξηγήσεις για την κοινωνική αδιαφορία τους, στυγνών εκμεταλλευτών που θα έπρεπε να καταδικάζονται για την εκμεταλλευτική τους στυγνότητα. Αλήθεια, το μισό Υπουργικό Συμβούλιο της ΝΔ και τα μισά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που «τσακίστηκαν» να δώσουν το «παρών» στο μαραθώνιο του «ΜΕΓΚΑ», γιατί - τόσο καλοί άνθρωποι που είναι - τόσα χρόνια δεν έχουν χτίσει ένα ογκολογικό νοσοκομείο;

Έχουμε αβυσσαλέα πολιτική, ηθική, ιδεολογική αντίθεση με κάθε σαλονάτη και χλιδάτη προπαγάνδα, που προσπαθεί να προσπερνά το «ακάλυπτο» των υποχρεώσεων και των υποσχέσεων της πολιτείας, του κράτους, των πολιτικών δυνάμεων που κυβερνούν στο όνομα του λαού - και υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια στο λαό - με την επίδειξη μιας ...«ΜΚΟ φιλανθρωπίας». Μια προπαγάνδα, δηλαδή, να αντικατασταθεί το χρέος των ταγών μας να παρέχουν όλα εκείνα που δικαιούνται οι πολίτες (και τα οποία μέσω των φόρων και του γλίσχρου εισοδήματός τους τα έχουν πληρώσει διπλά και τρίδιπλα), με μια δήθεν φιλανθρωπία, την οποία θα πρέπει να την καταβάλουν και πάλι εκείνοι που ήδη έχουν πληρώσει, αλλά που την καρπώνονται με τη μορφή κοινωνικού κύρους και ανθρωπιστικού λίφτινγκ εκείνοι που κρατούν τους πολλούς στην ανέχεια, τη δυστυχία και την ανημπόρια.

Η Ελλάδα στην οποία εν έτει 2007 δεν υπάρχει ογκολογικό νοσοκομείο για παιδιά, είναι η Ελλάδα που η τάξη των Βαρδινογιάννηδων και των Λάτσηδων του Χρηματιστηρίου κέρδισαν μέσα σε ένα χρόνο 8,4 δισ. ευρώ (δηλαδή χρήματα με τα οποία θα μπορούσαν να χτιστούν 840.000 ογκολογικά νοσοκομεία για παιδιά - πολύ καλά διαβάσατε 840.000 νοσοκομεία!). Με άλλα λόγια, το ογκολογικό νοσοκομείο, που πρόσφατα διοργανώθηκε τηλεμαραθώνιος για την ανέγερσή του, δεν είναι σύμπτωμα ενός κοινωνικού ελλείμματος που θα καλυφθεί, τάχα μου, με τον κουμπαρά του πιτσιρικά ή με το να τίθεται σε δοκιμασία το φιλότιμο του βιοπαλαιστή, ή με την επίδειξη μιας ιμιτασιόν (και εκπίπτουσας από την εφορία...) δαπάνης από τους εκπροσώπους του «κομιλφό» καπιταλισμού. Θα λυθεί (όπως κι όλα τα παρεμφερή προβλήματα) παρά και ενάντια σε όσους αναζητούν να παριστάνουν στα «γκαλά» της λεγόμενης υψηλής κοινωνίας ότι είναι οι φίλοι του ανθρώπου, όπως οι άλλοι συστήνουν συλλόγους ως φίλοι της πέστροφας κι άλλοι ως φίλοι της «Μονάχους - μονάχους».

Αυτά που δεν έχει τούτη η χώρα, και που ωστόσο τα δικαιούται γιατί τα έχει δουλέψει, τα έχει μοχθήσει και τα έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός, δε θα αποκτηθούν με την επίδειξη καλής θέλησης εκ μέρους εκείνων που συνηθίζουν να διηγούνται στα σαλέ της Ελβετίας πώς σπαράζει η καρδιά τους όταν βλέπουν τα παιδιά των φαναριών να ζητιανεύουν στους δρόμους. Όλα αυτά θα αποκτηθούν εφόσον στον κόσμο πάψουν να υπάρχουν παιδιά στα φανάρια. Αλλά ένας τέτοιος κόσμος προϋποθέτει ότι ο λαός θα πάψει να κρατάει το «φανάρι» σε εκείνους που όχι μόνο τον κρατούν στην ανημπόρια, αλλά από πάνω τού κάνουν και μαθήματα ευαισθησίας και καλής συμπεριφοράς. Όπως συνηθίζουν, δηλαδή, να κάνουν στο σκύλο τους...